Ég er döpur og ætla að vera það í kvöld...

Heiða B. Þórðardóttir kt; xxxxxx-xxxx, hefur starfað sem framkvæmdarstjóri veitingahússins; Edenborg að Hafnargötu 30, Keflavík, síðan ágúst 1991. Heiða hefur frá fyrstu tíð starfað hjá okkur einsog fyrirtækið væri hennar eigið. Verið mjög ósérhlýfin í vinnu, samviskusöm mjög og skipulögð. Hún er ákveðin með góða og örugga framkomu og er afar vel liðin af samstarsmönnum sínum. Allt sem Heiða  tekur sér fyrir hendur, leysir hún af miklum dugnaði og sóma. Heiða er í einu orði frábær og gefur við henni okkar bestu meðmæli.

Virðingarfyllst;

Rúnar Júlíusson, eigandi og tónlistarmaður

Kristján Ingi Helgason, eigandi og varðstjóri lögreglunnar

Svo mörg voru þau orð. Andlát Rúnars kom mér gjörsamlega í opna skjöldu. Einhvern veginn fær þetta meðmælabréf, þessi fallegu orð nýja og dýpri merkingu í mínum huga.  Síðast þegar ég hitti hann þá brosti hann blíðlega. Ég vissi aldrei hvað hann hugsaði, en skynjaði að það var einugis gott. Elsku Mæjan mín...vá; þau voru einsog tvær blaðsíður, heftar saman. Samt hitti ég hana nú eina síðast eða fyrir um 2 árum síðan. Ég taldi henni trú um (get verið afar sannfærandi) að mig vantaði bráðdrepandi hrukkusmyrsl ekki seinna en strax. Hún hló þarna í fríhöfninni ; -fannst ég sjálfsagt hégómagjarn bjáni...hver vill svosem vera einsog barnasrass í framan?

Ég...

Um Rúnar og Mæju var ég að hugsa á leið minni í dag. Ég var döpur í bragði eða langt fyrir neðan meðallag. Skrifa það þó ekki eingöngu á þau. Einsog það eitt og sér (hugsunin um þau) væri ekki flott og gilt í eitt stykki færslu...þá sá almættið eða djöfullinn...eða þeir báðir um í sameiningu (en samt í sitthvoru lagi) að krydda þetta örlítð með salti og pipar.

Bíllinn tók þá ákvörðum að dansa skaðræðisstríðsdans á veginum rétt við Snæfellsnes. Ég missti gjörsamlega alla stjórn og hann fór netta sjö hringi þarna einsog geðsjúklingur undir öskrum dótturinnar uns við lentum utanvegar. Ég ætla nú ekki að gera meira úr atburðinum en raun varð; en síst skildi ég draga úr honum. Stelpan mín litla losnaði úr stólnum...og beltinu, hentist til og fra uns hún flaug á grúfu í hinn enda bílsins. Fyrsti bíll á"vettvang" og okkur til bjargar var einn af stærri trukkum sem ég hef augum mínum litið. Ég hugsað með hryllingi til þess ef hann hefði verið þarna á veginum aðeins fyrr. Og ég keyrandi um á niðusuðudós; litlum Yaris. Þá væri ég varla til frásagnar um atburðinn. þar kemur Guð auðvitað sterkur inn ...

Það var aum stelpulufsa sem keyrði áfram og á áfangastað. Með hljóðlát tár að syngja með sólinni minni jólasöngva til að dreyfa huga hennar eftir atburðinn...maður var nú svo sem ekkert að tapa sér í vælinu...enda skilur það lítið eftir nema að ég lýt út einsog þreyttur þorskur á eftir...

...ég er döpur og ætla að vera það í kvöld...  samt afar þakklát fyrir að litla englastelpan mín; hún Sóldís mín varð ekki meint af...

Góða nótt

Ekkert úr umhverfinu truflaði hann....

Það munaði aðeins brotabroti að ég dræpi eitt stykki karlmann í dag. Hef verið ansi nálægt því á stundum...sbr. maraþonhlauparinn minn sem fékk hjartaáfall eftir 3 ára kynni...Þetta stórslys var umþb. að gerast og í þann mund þegar ég var djúpt hugsi um manninn sem ég hitti uppúr hádeginu.

Og alveg rétt rétt í sömu andrá og dóttir mín segir sannfærandi í barnslegri einlægni sinni;

-mamma, þú hefur kysst jólasvein!

-já elskan ég hef kysst þá nokkra...svara ég annars hugar.  Ég snarhemla við hælana á fullvaxta karlmanni sem hafði dottið neðan úr loftinu og beint á Laugaveginn. Bremsurnar öskruðu hver á aðra...dekkin vældu...og engu líkara var en karlinn fengi rakettu beint í rassgatið...því ég sá skærblátt strik með bleikum stjörnum skjótast rakleiðis upp til tunglsins. Nokkuð viss um að þar hafi farið aumingjans maðurinn...

Svo hélt ég áfram pollróleg niður "veginn"  og hugsaði áfram um hádegisuppúrkraffsaragæjanum mínum.

Hann hringdi á þriðjudaginn, það var eitthvað í röddinni hans sem fullvissaði mig um að samþykkja að hitta hann. Og það heima hjá mér! Áður hafði ég hvort eðer boðið þjóðinni  inn í eitt af mínum dýpstu leyndarmálum og það heima í stofu. Hann hringdi um morguninn og sagðist hlakka til að "sjá" mig. Mér fannst það skrítið, en ég trúði honum. Ég var ekkert sérlega að stressa mig yfir því að ég var í hárauðum bol; merktum Glitni, úturteygðum og beygluðum. Ég setti gusu á mig af uppáhaldsilmvatninu mínu, fannst einhverra hluta mikilvægt að lykta upp á mitt besta. Gólfin voru ekki nýbónuð, en ekkert óþarfa drasl lá á víð og dreif. 

Þegar hann svo kom fannst mér við hæfi að bjóða fram aðstoð mína upp stigann. Þrátt fyrir að hann hafi komi með leigubíl var hann ekki drukkinn. Hann þáði ekki framrétta hönd mína, en ég fékk að leiða hann í "skammarkrókinn" minn, það er jú besti og þægilegasti stóllinn á heimilinu.

Sólin vildi ólm og uppvæg sýna honum Emil úr Kattholti (köttinn) og litabókina sýna. Við sátum dágóða stund og það fór ekki framhjá mér hvað hann var í einlægni sáttur við hlutskipti sitt. Hann taldi upp einhverja kosti þess að sitja hjá mér í myrkrinu; sbr.; það að sjá ekki rassgat sem dæmi...hann gæti jú aldrei orðið hommi. 

Mér fannst þögnin sem ríkti stundum í spjalli okkar svolítið mögnuð. Hann hlyti að hugsa meira en annað fólk...ekkert úr umhverfinu virtist trufla hann.  Hann hugsaði mikið og ég tók eftir rónni í andlitsdráttum hans. Hann brosti oft og einlægt. Sérðu liti? spurði ég...

...hann hló. Hann "sæi" allt sem hann kærði sig um. Hann var við stjórnina. Hann réði hvað fyrir "augu" sín bæri. Ég gladdist af heilhug þegar hann sagðist eiga von á barni í mars með konunni sinni. Engar hindranir. Engin fjöll kæmu í veg fyrir að þessi maður upplifði drauma sinna.

Ég sagði við hann án sérstakrar íhugunar;

-veistu, mér finnst þú eiginlega öfundsverður. Ég þekki svo marga sem sjá bara myrkur, ekkert ljós...eru þreyttir, svartir og örmagna í hugsun. Þú sérð ljósið af því að þú kýst að sjá það...það er meira en margur sem hafa augu. Það eru forréttindi.

Aftur hló hann;

-já veistu Heiða, ég er öfundsverður. Ég er sáttur. Ég á allt sem ég þarfnast.

Þetta sagði hann; þrátt fyrir að hafa misst það sem hann átti, á unglingsaldri.

Sjónina sína.

Síðustu orðin hans voru; -Við gerum eitthvað skemmtilegt saman. Síðan labbaði hann niður stigann, einn og án aðstoðar. 

-Ekki spurning...svaraði ég. Við gerum eitthvað skemmtilegt.

Um þennan mann hugsaði ég þegar ég var rétt við það að drepa annan. Um þennan mann hugsaði ég þegar ég viðurkenndi að hafa splæst á jólasveina dýrmætum kossum mínum. 

Ég óska ykkur öllum góðrar helgar elskurnar...með óskinni fáið þig kossa og kærleik án eftirsjár og frá hjartanu. Þessar gjafir sendi ég rafrænt, einsog ég kann svo vel

Þú kemst yfir þetta fjall einsog önnur...

Ég fór ekki varhluta af því að finna fyrir hversu lífið getur verið fxxxxxx dásamlegt í dag. Ég opnaði annað augað...og horfði í rétta átt. Það getur líka verið frekar drullutöff...ef ég einblíni á það.

Ég var svo upptekin af þvi í dag að lifa í andartakinu að var nánast fyndið. Oft var þörf...í dag; jaa, segi nú ekki beint að hafi verið einhver sérstök nauðsyn. En mér fannst það svona bjóða upp á meiri sjarma en ekki...meiri möguleika...

Splæsti á mig fantaflottri myndavél til að fanga komandi augnablik framtíðar minnar og minna. Gamla myndavélin var enganveginn að ná þessu...og þar sem ég sé fyrir mér mikla farsæld og gæfu á komandi árum og og gamla druslan ekki að að skila sínu hlutverki...sló ég til. Henti þeirri gömlu og er sátt. 

Í stíl við myndvélina fannst mér gráupplagt að fá mér leðurhanska. Svo fannst mér vel við hæfi að ganga lengra inn í aðventuna; með bros á vör undir söng Stebba Hilmars. Ég keypti kappann og hefur karlunginn ekki fengið svo mikið sem augnabliks frið fyrir mér, (ekki einu sinni pissupásu) nema rétt þegar hann var sem "innsiglaðastur" í pakkningunni.

Jóladiskurinn er snilld! Fallegur og yndislegur. Rétt einsog þessi dagur þegar ég keyrði langleiðina til Akureyrar...eða allavega lengra, en ég kæri mig um að viðurkenna fyrir ykkur og mun lengra en ég áætlaði.

Stebbi söng á meðan ég dásamaði fyrir mér stórbrotið landslagið og auðvitað hugsar maður undir þessháttar upplifunum. Maður hugsar vel og einungis fallega. Maður fyllist gleði og þakklæti.

Ég hringdi í strákinn minn;,

-Hæ elskan...heyrðu það er fljúgandi hálka á leiðinni maður...langaði bara að segja þér; sko ef ég skildi drepast á leiðinni og þannig að það sé aldrei neinn efi í þínum huga...þá elska ég þig ástin mín, svo ótrúlega ógeðslega mikið og eiginlega miklu meira en það....svo hló ég létt og þögnn ríkti um stund...

-mamma þú ert rugluð...

-takk elskan...takk takk takk! Þú ert yndislegur.... hló ég....

-en ég elska þig samt.

Akkúrat þetta og aðeins þetta gladdi mig meira en orð fá lýst á þessu augnabliki.

Tók meðvitaða ákvörðun um að láta fólk sem er mér kært vita af því....ef... Já bara ef.

Ég var nú ekki beint í rómantískustu hugleiðingunum þegar ég stóð fyrir framan hraðbanka í Kringlunni um hádegisbil í dag. Með fangið fullt, Þe; Subway-in minn,  sem fór alla leið. Kók og kaffi (mjög góð blanda) . Lyklakippuna...nýju hanskana...vel merkta pokadruslu úr einhverri versluninni og var búin að dreyfa vel úr mér á punktinum...ásamt veski og jakka og fleira drasli sem tilheyrir dömum.

Að mér kemur maður...segist hafa séð mig... ég sé flottari en hann minnti...og eitthvað fleira í þeim dúr...

-nú? ...þá ertu nú lítið annað en gullfiskur....(brosti)

Eftir stutt spjall þarna ...sló hann algjörlega botninn úr frekari áhuga mínum á spjalli þegar hann vildi ólmur fá að kynnast mér betur, bjóða mér út að borða og sá pakki allur sem allir þekkja, alltof vel.

Kannski var einlægur áhugi fyrir því að kynnast hinni eiginlegu Heiðu betur...kemst aldrei að því, því sú litla hefur og hafði fullan hug á að "hlaupa ein" um stund...og fanga augnablikin sín á eigin forsendum. En okkar á milli; -augun hans lýstu af góðmennsku og kærleik...svona ekta ekta. Held ég...

Gunni "grall" var ekki sá sem fór varhluta af því að hljóta nafnbót frá mér í æsku frekar en aðrir. Við systkyninn tókum þessum guðsengli sem gjöf og fagnandi....við skýrðum hann í sameiningu Gunna "gamla" - í votta viðurvist góðra vætta. En hann var aðeins liðlega fertugur. Gunni gamli hefur því verið gamall lengi...og góður...og verður það áfram og allt þar til yfir líkur.  Hann hringdi einungis til að athuga hvernig trippinu sínu liði...og hvar hún væri stödd í veröldinni...

-ehh....humm...hef eiginlega ekki hugmynd, en ég sé fjöll til beggja handa. Og fjall fyrir framan mig líka...einhver hugmynd... frá þér, um hvar ég er? 

Hávær hlátur....

-nei elskan...en eitt veit ég; -þú  kemst yfir þetta fjall sem er fyrir framan þig, einsog önnur og einsog þér einni er lagið. 

Ást, knús og kærleikur

Ég sit hérna ein. Emil er að horfa á sjónvarpið. Þetta er afburðargáfað kvikindi, það hefur hann frá móður sinni (mér). Það er myrkur úti... Einsog sum ykkar sáuð; þá er allt logandi í jóla- og kertaljósum heima hjá mér. Hver morgun hefst hjá mér á því að ég kveiki á kerti. Öll kvöld loga kerti. Ég er að hlusta á fallegu tónlistina mína, þessa stundina er Pálmi að syngja til mín ástaróð. Hér ríkir ró og friður. Búin að slökkva á símum öllum. Þegar ég hef sent þessa færslu í loftið...slekk ég á tölvunni og leggst á koddann minn. Ég elska koddann minn. Vona að mér hlotnist sú gæfa að sofa rótt og í alla nótt.

Mér líður hálfeinkennilega. Mér líður ekkert sérlega vel, samt ekki svo illa. Finnst einsog ég sé berrössuð, þrátt fyrir að vera klædd.

Ég hugsaði þetta fram og til baka. Þ.e.a.s. hvort rétt væri að ég kæmi fram með þetta, eftir að Sölvi hafði samband við mig fyrir einhverju síðan. Honum hafði verið bent á bloggfærsluna mína. Ég setti sjálfa mig í fyrsta sætið. Hvernig ég kæmi út og egó'ið sá allt því til fyrirstöðu að ég birtist með þetta brot úr sögu minni.  Þegar ég ýtti mér sjálfri til hliðar og hugsaði um fórnarlömb slíkra glæpa, var þetta engin spurning í mínum huga. Þá öskraði hjartað, svo ekki varð um villst; go for it stelpa! Maður skildi ávallt fylgja hjartanu sínu. 

Ég sé í athugasemdum mín bæði á face-book og hérna sem og í hotmailum og símtölum að æska mín kemur fólki í opna skjöldu. Sérstaklega þeim sem hafa fylgt mér hvað lengst. Gamlir skólabræður og systur eru hissa; -ég var/er Heiða hressa. Hef lítið verið gefin fyrir að bera sjálfa mig á torg. Enginn þekkir mig sem sjálfsvorkunar- hvað þá dramadrottninga-týpuna. Miklu heldur sem þá manneskju,  sem er örlát á brosin sín. Skýtur því svolítið skökku við að ég skuli hafa farið þessa leið. Sagan mín er skrifuð í skýin, rétt einsog ykkar. Ég sá þessa atburðarrás enganveginn fyrir. Langar lítið í frægð. Er afskaplega mikið prívat og pers...og mun vera það áfram.

Hér set ég því punktinn yfir i-ið...og held áfram uppteknum hætti á blogginu; þ.e. að fíflast út í eitt, einsog ég kann hvað best. Gera grín að sjálfri mér ma.

Eftir stendur þetta; ef ég gaf einni einastu manneskju þarna úti von var þetta viðtal vel þess virði. Við höfum alltaf val. Í einlægri fyrirgefningu felst þvílíkur lækningarmáttur. Með því að fyrirgefa er maður ekki að samþykkja viðbjóðslegan glæpinn. Maður öðlast frelsi út úr myrkrinu. Það er ekki hægt að  fyrirgefa bara smá...annað hvort alveg og af öllu hjarta eða sleppir því. Maður gerir það sjálfs sín vegna, ekki fyrir þann er óhugnaðinn framdi. Við getum valið að hafa kærleikann að leiðarljósi eða næra biturð, gremju og hatur á feitu kjöti.

Ennfremur langar mig að koma á framfæri til ykkar sem hafið sýnt mér stuðning og skilning; ég elska ykkur fyrir það! Það er ekki flóknara en svo. Ég á ekki til orð yfir hversu dýrmæt þið eruð mér. Það er svo mikið af dásamlegu fólki þarna úti...að ég er orðlaus.

Eigiði draumfagra nótt elskurnar og njótið þess að vera góð við hvort annað. Ég ábyrgist; það kemur margfalt til ykkar aftur einsog boomerang... hef prófað það sjálf

Ást, knús og kærleikur

Fyrir ykkur sem misstuð af og viljið sjá, veskú; 

http://vefmidlar.visir.is/VefTV/?channelID=STOD2&programID=b2fab606-e8f9-4500-a4d9-15008d8978da&mediaSourceID=6adfa41b-d092-466b-979b-108169e9b686

Ekki beint í stíl við umræðuefnið

Ástan mín...þú komst inn í lif mitt fyrir ekki allslöngu, þú ert ein af þessum dýrmætu guðsgjöfum sem mér hafa hlotnast. Ég er afar þakklát fyrir þína einlægju og óeigingjörnu vináttu. Ég elska þig. Ég mun gera mitt allra besta til að viðhalda henni. Mun vökva með dýrmætasta kærleiksvökvanum mínum svo hún verði ávallt fegurst allra rósa. Rósir án þyrna.

Ég og þú.

Mínir kærustu bloggvinir, set ég undir sama hatt; Zordis, Ommi, Erla 'Osk, Ásdís Sig, Marinó, Rut, Kjartan, Milla, María G., Alva, Hrönnsla, Weltfremd, Guðbjörg, Steingrímur Helga, Heiða Heiðars, Ásthildur Cesil, Heidi Strand, Ester Lilja, Icekeiko, Linda Lea, Ásdís RánMagnús Geir, Krútta, Lísa B., Egvina, Elísabet, Alvera, Ein-stök, Hulla Dan, Doddi, Helga M., Milla, María G. Steingerður, Axel, Steinunn H. S. Sollan mín og ekki síst; Sporðdreki...(vona að ég hafi ekki gleymt neinum)....sumir hafa dottið úr lestinni einsog gengur...blessuð sé minning þeirra.

Þið ykkar sem ég nefni sérstaklega, hafið gefið mér svo óumræðanlega mikið með öllum ykkar kærleiksríku athugasemdum og hlýjum hug. Ef þið bara vissuð! Fyrir það elska ég ykkur og er þakklát.

Svo elska ég Heiðu og Steingerði Ultra mikið...sem og miklu miklu  fleiri...-mitt einasta vandamál er það að ég er að springja úr ást....

Þegar mamma hringdi áðan... fannst mér einhvern skilda mín að segja henni að þennan morguninn hafi ég verið í smá viðtali.

Þetta viðtal mun koma fyrir sjónir almennings; í Íslandi dag -í kvöld...eða annaðkvöld

...einu viðbrögðin hennar voru;

-gastu ekki auglýst eftir rauðum hornsófa fyrir mig...?

...passar ekki beint, hvað þá er í sérstökum stíl við umræðuefnið.

 Njótið dagsins og ekki síst allra augnablikana lífð er dásamleg gjöf...njótum hennar.

Ofsalega var maður dramó í denn...

Ég var niðri í kompu rétt í þessu. Tók og dröslaði upp jólatrénu ásamt fleiru. Ég rak augun í ljóð sem ég samdi. Heiðar Jónsson snyrtir las undur tifu tipli minnar þáverandi vinkonu á Hótel Íslandi árið 1993, að mig minnir. Tilefnið var að ég tók þátt í hönnunarsamkeppni.  Vinkonan var módelið...ég hönnuður kjóls og texta...

Hlustið...

Kvenmaður Nútímans!

 

Nútímakonan er djörf og kynþokkafull,

samt svo saklaus, viðkvæm og falleg.

Hún vill njóta ástar og frelsis.

Hún er ákveðin framakona, en samt svo brothætt.

Hún er sannur hermaður lífsins.

Þrátt fyrir hindranir,

tár og sársauka, berst hún á sinn kvenlega ögrandi 

hátt fyrir réttlæti og virðingu.

Sértu verður hennar, færðu það sem er henni heilagst af öllu;

-Lykilinn að hjarta hennar

-Lykilinn að hennar leyndustu hugsunum og þrám

-Lykilinn að henni sjálfri, að eilífu

Ef þú bregst henni, gefst hún ekki upp. Hún raðar saman agnarsmáum sársaukafullum spegilbrotum með brostið hjarta og grætur. Uns hann  er heill og þá fyrst getur hún litið framan í sjálfa sig...og brosað með stolti, á ný.

Hún hefur fundið sálarró og fullkomnun og er tilbúin til að deyja og endurfæðast.

Kannski gefur hún lykilinn aftur...

...að eilífu.

 

Stóra spurning er;

-skildi hún vera búin að henda lyklinum eða gefa hann einhverjum?

... kannski er fullt af lyklum í gangi...og enginn passar ... annars skilst mér að það kosti ekki nema 300 grindhoraða karlpunga og 5 súkkulaðikúlur...að smíða einn skitinn lykil...

...að hjarta mínu passa engir bónuslyklar...bara klassa, úrvals, gull og ....sérsmíði. Svo mikil sérsmíði að hann verður ekki keyptur...

Kettir eru réttdræpir! Skjótum þá alla!!!

Það þarf nú ekki mikið til að gleðja mig. Alveg heilagur sannleikur. 

Ég hef verið að stúdera hann Emil (vá hvað lífið mitt er að verða gegnumsósa og dull...ef færslurnar mínar eiga að fara að snúast um kattarkvikindi og piss og kúk...)

Lofa bót og betrun

Var að hugsa enn og aftur og meira. 

Ég taldi mér alltaf trú um að ég þyldi ekki ketti. Þeirri fullvissu tróð einn fyrrverandi sambúi inn í hausinn á mér. Rétt einsog þeirri staðreynd að ég ætti að merkja við X-D rétt áður en ég setti upp varalitinn.

Ég semsé þoldi ekki ketti...þótt ég vissi ekki beint ástæðuna. Orð hans voru einfaldlega lög, en það var áður en ég komst til vits...og fleirri ára. Mér til málsvarnar fannst mér þeir þó enganveginn réttdræpir einsog honum. Aldrei.

Ég hef verið einsog snaróður spæjari að leita að pissupolli og kúkasparði. Ekkert fundið. Var á því að Emil minn úr Kattholti Heiðuson...pissaði og kúkaði inn á við ...eða gengi fyrir batterýum. Svo í gær...sá ég að hann hafði pissað í dallinn sinn...án þess að nebbi og haus hefði verið potað í poll sem engin var. Ég hoppaði hæð mína af gleði...og dansaði við hann um höllina alla.

Í morgun þegar ég stóð við kaffikönnuna með annað augað á pung og í pung...sá ég mér til mikillar gleði að eitt stykki oggu kúkakúla...sat á sandinum...og glotti við mér. Ég er að segja ykkur það; ég tók léttan vals undir söng Pálma Gunnars...en Bubba hefur verið lagt um stundarsakir.

Það er sem ég segi; kúkur og piss fleygja mér ofar en i sjöundu víddina.

Að endingu; góða helgi öllsömul

 

 

Síðasti starfsdagurinn!

Öss!!!

Ég er að segja ykkur það; einu sinni prófað getur ekki hætt! Ég er að tala um að hafa þéttsetið ból hérna megin.

Var að vísu ekkert sérlega upprifinn þegar ég náði varla andanum, þar sem kvikindið sat ofan á andlitinu á mér þegar ég vaknaði í morgun...en;

...enn og aftur; þeir mjálma allir ...og ekki nóg með það...límast við fæturnar á mér. Nú situr Emil tildæmis við skjáinn og sefur...þegar ég stend upp vaknar hann ...sko! Sagði ég ekki...

Síðasti starfsdagurinn í vinnunni  í dag. Þegar ég skilaði af mér lyklum og völdum fann ég ekki fyrir neinu nema tilhlökkun í hjarta. Þótt staðan sé einsog hún er í efnahagsmálum í þjóðfélaginu er ég brött og bjarsýn.

Furðulegt nokk; þar sem nokkrir starfsfélagar eiga stóran sess í mínu hjarta...ekki til eftirsjá í mínum beinum. Veit að vinskapur sá sem á að haldast, heldur.

Enn einum kafla lokið í sögu Heiðu Þórðar...og við tekur annar nýr og spennandi í lífssögunni minni með ævintýralegum og ófyrirsjáanlegum söguþræði, með Emil úr Kattholti og sólargeislanum og aranum og ástu-nni minni... og ...og ...og uss...hvað ég er lánsöm manneskja!

Love you guys....njótið kvöldsins elskurnar!

 

Á ég að...

...tjá mig eitthvað um þetta ?

Held ég bíði fram í næstu viku...og þá geri ég það með stæl!

3½ árs fangelsi fyrir nauðgun

Köttur og mús og NOVA

Það er einhversstaðar sagt að maður eigi að passa hugsanir sínar -staðhæft er að þær verði að orðum. Orðin verða að gjörðum...gjörðir að venjum...venjur að karakter..sem svo mynda örlög manns. Ég er yfirleitt mjög meðvituð um þetta...

...stundum vildi ég þó óska að sumar "flugurnar", þessar sem eru meira í ætt við hrossaflugur, hefðu aldrei tekið sér bólfestu í mínum huga, því þær hafa orðið að veruleika og kannski mér ekkert sérlega mikið til heilla. En aðrar bý-jurnar eru flottar fyrir sinn súkkulaði-snúð og lita svo sannarlega mína tilveru ... sem bæðevei er aldrei grá í mínu lífi... nei, miklu heldur blá og bleik -svört eða hvít.

Í dag einmitt urðu einhverjar "ídeur" að veruleika. Einnig svolítið  sem ég hafði látið falla á blogginu án þess að hugsa um það meira.

Undanfarið hef ég gælt undurblítt og haft afar rómantískar hugleiðingar um að láta gott af mér leiða. Mér finnst brennivínsfíla andstyggileg þannig að ég fór ekki í bæinn til fiska upp og/eða bjarga útigangsmönnum eða konum. Þó svo að  þetta ógæfusama fólk sé mér afar hugleikið er ég ekki alveg tilbúin að deila með þeim flennistóra sófanum, hvað þá rúminu mínu.  Þar liggur mín sjálfselska ...þar liggja mörkin. En ég er alveg reddý í að veita einhverju kvikindi skjólhús...svo framarlega sem ég hef yfirráð yfir fjarstýringunni...

Mín fór á kattholt.is. ... fleygði hugsunum um kattahlandsfílu niður rennuna og sá til þess að sorpukarlarnir mínir tækju þær með ruslinu öllu...ég er jú með sameignina þessa vikuna ...

...að auki hef ég verið með fiðrildi í maganum, þegar ég hugsa til þess hversu dóttirin verður ánægð með móður sína... svona smá uppbót fyrir fiskinn sem ég drap um daginn...

Þegar ég er staðsett í gæludýraverslun í dag, hringir síminn. Þetta var vinnan. Valið stóð á milli lax eða lambs fyrir dýrið. Rétt áður hafði daman í versluninni bent mér á kattasand sem ég mætti sturta niður í klósettið...lyktarlausan og lyktardrepandi en þó hvorki bráð- né niðurdrepandi. 

-Heiða ...það eru einhverjir gæjar að spyrja um þig? er sagt úr nýja flotta símanum mínum...

-sætir?...

-viðbjóðslega, ógeðslega sætir!!!

...ég keypti auðvitað bæði laxinn og lambið, mér varð svo mikið um... En ekki hvað?

Það er langflottast að vera viðbjóðslega, ógeðslega sætur samkvæmt orðabók okkar vinkvennana...fáir eru staðsettir í þessum flokki með honum bróður mínum...en nokkrir samt... Þetta var ekki Gísli bró...(ekkert dauðsfall semsé í fjölskyldunni )...hjúkkit! Mér leiðast dánarfregnir og jarðarfarir óskaplega.

-hmm...spurðu hver þetta er...

-ok...

....smá bið ...svo kom;

-einhverjir gæjar frá NOVA...

-þú ert að fucking djóka! Hvur andskotinn!

Ég keypti mús og flottasta matardallinn, með laxinum og lambinu... svo skoppaði ég í vinnuna með mínum sérlega kattar-ráðgjafa, henni Beggu beuty. Á móti mér tóku tveir göllar dauðans (það er líka flott sko...) með áletraðan bol handa minni. Sem er ég þannig að það fari ekki á milli mála...

Nú standa yfir strangar samningaviðræður með bolina og áletrunina fyrir jóla-bola-flóðið. Ef ekki mitt nafn...nú þá bara að kýla á eitthvað annað

Þvílíkir snillingar hjá Nova! Nova rokkar feitt!

Ég skora á ykkur að fara yfir...þá getiði alltaf hringt frítt í mig tildæmis...það er að segja ef ekki er á tali hjá Heiðu Þórðar......er alveg hrikalega skemmtileg var mér sagt um daginn. Sérstaklega ekki í síma samt...en ok.

Ég sótti svo köttinn eftir vinnu, sem smellpassar við mig og mitt. Svartur, fimur og flottastur. Því til staðfestingar set ég inn myndir. Einn af mínum ævintýralega skemmtilegu og óvæntu dögum. Lífið er fucking dásamlegt!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heiða og Emil úr Kattholti....