Þið eruð öll fífl!

Maður auglýsir eftir ástarpung....og það tímir engin að gefa mér svo mikið sem einn! Hvern þremilinn hafið þið að gera við tvo? Nægir ykkur ekki einn? Mér var andskotans sama þó hann væri órakaður....langaði bara í pung!  Nískupúkar dauðans þessir bloggvinir mínir! Ég er alveg bit! Ég er líka fúl. Einnig döpur. Þar hafið þið það ormarnir ykkar. Skammist ykkar bara!

Helduð þið virkilega að ég prinsessan á bauninni væri að fara að fuckings baka!? Eru þið hálfvitar? Ég dýfi sko ekki mínum fögru höndum ofan í vatn hvað þá hveiti.

En takk samt fyrir allar uppskriftirnar elskurnar mínar Þið eruð að vísu fífl...en góð fífl.

Dagurinn lofaði góðu. Ég dásamaði fegurðina í speglinum þegar ég var búin að farða yfir ljótleikann. Ég tók að vísu eftir því að fyrir ofan nef á milli augna hafði myndast.. HORN! Ég er einsog nashyrningur. Sætur nashyrningur að vísu... Ég reddaði málunum með því að setja á nefið flennistór sólgleraugu enda tilefni til. Sólin skein himneskt.

Þegar ég labbaði út í sólina hugsaði ég; -vá hvað lífið er mikið æði! Þetta verður sko góður dagur. Með stútfulla dagskrá, afar vel skipulagða hélt ég út í daginn með bros á vör. Með eitt stykki horn.

Það er ekkert vafamál að ég er töffari. Ég er gölli. Með stóru géi. Það er engin spurning.  Og hefur aldrei verið spurning í mínum huga. Þið haldið náttúrulega sum að ég sé ein stór gangandi píka, en það er ykkar mál.

Ég "dúndraði" upp músikinni og dásamaði lífið, tilveruna og sjálfa mig í framhjáhlaupi.

Svo bang!!!

Eitt oggulítið símtal svo pínkupons að engin tók eftir því. 

Það dró fyrir sólu og ég var allt í einu enginn gölli. Hornið stækkaði og hjartað nánast lamaðist af sorg. Mér fannst ég allt í einu svo óumræðanlga ein í heiminum, að það hálfa væri hellingur.

Ég reyndi samt alveg að halda "kúlinu" sko....

Fékk fleiri símtöl...í öll skiptin alltaf sama viðkvæðið:

Hvernig hefurðu það?

fínt! flott...æðislegt veður! blablabla

Það er afþví ég er svo mikill gölli sko....ég segi alltaf allt fínt. Alltaf.

Ég fór á nokkra staði til að sinna erindum. Brosti svona brosi sem ekki nær alveg alla leið framhjá nefi að augum. Fjórði staðurinn var banki í Kringlunni þar sem ég var að borga einn lítinn og skitinn reikning.

Þá skeði það.

Ég fór að  hágrenja!

Stóð bara fyrir framan gjaldkerann og tárin láku og vildu ekki stoppa!

Vá hvað ég missti kúlið þarna, maður lifandi!  Konugreyið fór alveg í klessu og sagðist ekki eiga tissue....og ég reyndi að afsakaði mig eitthvað... gantaðist með að þetta hefði ekkert með reikninginn að gera.

Útúr Kringlunni nánast hljóp ég tárvot einsog fáviti. Fuck hvað ég er lítil núna og aum.

But no worrys "fíflin" mín öll stór og smá....á morgun verð ég aftur gölli og kúl og töffari og lífið verður aftur dásamlegt...eða kannski hinn daginn...eða þarnæsta dag.

Njótið kvöldsins elskurnar mínarÞið sem commentið hjá mér eruð mér afar kær, eins fáránlega og það hljómar.

es: ég frábið mér símtölum....Þið megið svo sem hringja en getið bókað það, einsog að ég heiti Heiða Þórðar .... að ég segi; Allt fínt!

 

Mig langar í ástarpung-a

Var að gera svaðalega uppgvötun!

Ætla að deila henni með ykkur, afþví þið eruð svo góðir vinir mínir...

Ég hef lengi vel dásamað haustin, rómatískar kvöldstundir við kertaljós og arineld (ýmindaðan).

Síðan riðst fram á sjónarsviðið, því sem ég lýsi sem yfirgangssamri og frekri kerlingu; veturinn.  Ég held að veturinn sé skotin í haustinu því einsog ég sagði er hann einsog kerling með þráhyggju gagnvart karlmanni. Ok eða öfugt... alltaf skal hann mæta galvaskur þegar ég horfi á fallegu laufblöðin falla. Fuck him! Vetrinum.

Aumingja haustið hleypur (eða flýgur) einsog fætur (eða vængir) fljúga eða hlaupa og eftir stöndum við mannfólkið með sultardropa í rauðsprungnu nefinu! Ekki sexy - ekki sexy. Þið eruð kannski með húfu á hausnun, en ekki ég! Það er luckið sko...fyrr skulu eyrun af mér detta en að ég fari að troða húfu á minn fagra haus. Mamma segir nefnilega að ég sé með einstaklega fallegt höfuðlag....

Sko....þetta með kertin er alveg ennþá að gera sig. Ég sjálf er búin að brenna þau ófá, ásamt reykelsum. Í sannleika sagt gæti ég nú hengt um kjúkling og reykt hann. Valið stendur á milli; vanillu eða jarðaberjareyks/lyktar. Vanillukjúklingur hljómar nú ekkert svo illa....ha?

Var að hugsa um parið sem eru núna úti í gönguferð í eins úlpum, jú og einmitt með sultardropana í nefinu. Eldrauðu nefinu. Húfur á hausum. Treflar um hálsa. Hanskar á höndum (leður sleppur)

....og það versta; snuddu-typpi með í för í alltof litlum nærbuxum, og pung sem er einsog rúsína í laginu vegna ískulda!

En huggun harmi gegn; karlmenn í dag eru með vel snyrta punga hef ég heyrt. Hef auðvitað ekkert fyrir mér í þvi nema það sem ég heyri....

Hvað er málið með  snyrta punga? -í eina tíð voru pungarnir bara einsog reytt og útúrtætt hænurassgöt með rúsínum....þ.e.a.s. pungarnir! Og maður þurfti að gera dauðaleit!!! Sko dauðaleit! Æ, má ég frekar biðja um þá snyrta.

Konuræfillinn sem fór með spúsa sínum í gönguna rómantísku vildi ekki láta sitt eftir liggja. Þetta átti jú að vera rómó...og undafari einhvers sem ég hef ekki hugmynd um hvað er; fór í g-streng.  Úr sloggi sem hún er vön að nota og í g eða t. Gildir einu.

Vissi ekki afþví kerlingargreyið að það tekur heil þrjú ár að venjast því að hafa bleikt band í rassinum.....iðaði við hliðina á rúsínugæjanum rakaða....

...sem auðvitað miskildi allt.

Það er sem ég segi; hún hefði átt að fara nærbuxnalaus út!

Mig langar annars í ástarpunga

Á einhver uppskrift?

 

 

 

Bannað að reykja, ríða og bölva í himnaríki

Það var skemmtileg reynsla að vakna uppi og lenda beint í fanginu á almættinu. Mjög skemmtileg lífsreynsla.

Ég sat þarna í mestu makindum í fanginu á Guði og var meinað að reykja, ríða og blóta. Mér fannst það lítið bagalegt þannig, því ég reyki hvort sem er  í laumi. Fyrir sjálfri mér. Ríði aldrei og blóta ....bara á ritmáli.

Þarna var pabbi....hann lá og var að lesa einsog ég man alltaf eftir honum. Amma sat við hliðina á hásætinu með þvaglekann sinn og með dömubindi í klofinu,  hún var undanþegin reykingabanninu....enda forfallinn. Hún mátti líka blóta...líka forfallinn þar, en amma reið aldrei nokkurn tíma nema í eitt skipti þegar pabbi kom undir og mátti það litlu skipta fyrir hana. Ríð-bannið.

Þess má geta að ekki finnst eitt einasta smokkakvikindi í himnaríki. Bara smokkfiskur. Þarna var allt svo mjúkt, hlýtt og bómullarkennt. Þarna var/er gott að vera.

Eins mikið og amma elskar mig, þá sparkaði hún nú samt í rassgatið á mér, með þeim afleiðingum að ég lenti  í sófanum mínum sem btw ég er komin með nett ofnæmi fyrir. Eiginlega algjört ógeð.

Lendingin var hörð. En samt svo mjúk. Og ég hugsaði; hvaða stælar eru þetta í kerlingunni???

Svo öskraði hún á eftir mér og ég rétt heyrði óminn í fallinu/hrapinu;

-farðu að gera eitthvað að viti krakkahálfviti....fáðu þér að reykja, ríða og bölvaðu hressilega á blogginu. Og gerðu svo eitthvað meira!

Ég er að vinna í að hlýða henni...

Ég er...

hrikalega lasin

Dag-og næturvaktin ömurlegir þættir!

Þegar allskyns pinnar, steinar og hringir skreyttu andlit fólks hér um árið varð ég þokklega bit. Ég spurði gjarnan fólk; -hvað er málið?

-æi, bara að vera öðruvísi en aðrir...svona "state-ment"  -ég rokka og er kúl.

Er ekki að sjá að fólk sé neitt öðruvísi en aðrir með því að skreyta tungu sína og nef, sér í lagi þegar svo margir hafa gert slíkt hið sama. Mér finnst þetta persónulega vont og ljótt. Þegar mamma var komin með glerkúlu í nefið varð ég orðlaus. En elskan sú arna, hefur oftar en ekki gert mig orðalausa í gegnum tíðina. Mamma rokkar feitt.

Annað sem mér finnst vont, ljótt og leiðinlegt; er Dagvaktin. Sat hér heima í gær og horfði á, með popp í skál...beið og beið...leið svona einsog úldnu stykki, þar sem ég  beið eftir að mér myndi áskotnast bros eða hlátur.

Ekkert. Ekki ein einasta. Mig langaði virkilega að finnast hún svona geggjaðslega skemmtileg einsog öðrum finnst hún vera. Neibb! Svo fór ég að hugsa út Næturvaktina. Fékk hana í jólagjöf. Var komin með upp í kok eftir fjóra þætti. Skil ekki fólk sem horfir á þetta margendurtekið. Karakter Jóns Gnarr er ömurlega nöturlegur og finnst mér einelti aldrei fyndið.

Ég lánaði jólagjöfina/næturvaktina og sækist ég ekki eftir því að fá hana tilbaka. 

Mig langar ennþá í kótilettur

Nefið á mér var/er einsog kóngur á typpi (með ufsiloni...)

Þegar einn fjölskyldumeðlimur fór til lýtalæknis 15 ára og vildi láta laga ýmsa vankanta samkv. hennar áliti sbr; breikka og lengja nefið, stækka brjóstin, láta rífa út eitt rifbrein, breyta því hvar augun sátu,  hækka ennið osfrv. var hún send með rakettu í rassgatinu af viðkomandi lýtalækni beint til geðlæknis. Mér fannst þetta fyndið, í þá daga.

Þegar annar meðlimur lét tattovera augabrúnir eftir brjósta- og augnaðgerð var þetta nánast orðið eitthvað sem engin kippti sér upp við lengur. Það var um 25 árum seinna. Þegar brýrnar breyttu um lit og lögun og urðu bláar að lit  fékk hún sér nýtt sett. Brúnt skildi það vera. Fjórar augabrýr með mismunandi lögun sátu nú fyrir ofan augun. Pollróleg. Og engin þeirra eins. Nú nýverið var splæst í þriðja settið. Svartar. Svart, brúnt og blátt gengur þokkalega vel saman, en ofan á enni er þetta algjörlega ólesanlegt og illskiljanlegt krot! Allt sem heitir að lyfta augabrúnum og yppta öxlum tapar merkingu sinni, hjá þessari elsku. Að horfa á andlitið  er einsog að lesa í bolla fyrir þann sem ekki kann.

Það er einsog þessi andskoti sé viðloðin mína  fjölskyldu því síst var ég skárri, þó að undir hnífinn hafi ég ekki gengið að frátöldum keisaraskurði. Ég var gjörsamlega heltekin af útlitinu einsog þessar dúfur sem unglingur. Ég man að eitt sinn segir önnur systirin;

-Heiða það er ufsilon á nefinu á þér,....nei nefið á þér er einsog kóngur! (ekki kóngur með kórónu á höfði, öllu heldur kóngur á typpi....) mikill og hávær hlátur fylgdi í kjölfarið.

-Er það? (hissa) jaaaa, það er skárra en ...  fucking's essss! (brjáluð) ...

Löngum stundum eyddi ég svo í að skilgreina og skoða á mér nefið. Ég sá votta fyrir stafnum ufsilon...og það sem meira var; ég tók eftir því að það var áberandi feitt, þannig að ég segi það bara hreint út. Spikfeitt! Ég var miður mín í einhvern tíma,  vitandi vits að nefið eitt og sér færi ekki í aðhald. Ekki var búið að finna upp hlaupabretti eða önnur æfingatæki fyrir nef til að ávinna sér "six-pakk".  Ekki gat ég soltið heilu hungri því allir skankar voru aburðargrannir og nettir...maginn innfallinn...og rassgat ekkert. En nefið sat sem feitast og fastast í andlitinu...

Ég sá fyrir mér líf mitt fjara út í  logandi helvíti með spikfeitan nebbaling í stað fagurlega skapaðs nefs og hugsaði um lítið annað en úrræði til bóta. Ég brá á það ráð að setja þvottaklemmu á nefið og lokaði mig inn í herbergi að skóla loknum.  Reyndi að sofa með klemmuna, en varð lítið svefnsamt. Amma mín (sem ól mig upp eða niður) hélt að ég væri að reyna sjálfsvíg og útrýmdi hverri og einustu klemmu úr hrörlegu hýbýlinu...sagði mér að ég vær einsog fuglaskítur á heiði og sagði að nær væri fyrir mig að fara út að leika, - en að sitja með klemmu á nefinu og hlusta á AC/DZ...reyna að fá lit í andlitið.

Ég fór í efstu hilluna í einasta fataskápunum á heimilinu og fann forláta háfjallasól....sat fyrir framan hana í dágóðan og rúman tíma og hlaut að launum þriðja stigs bruna. Má þakka fyrir að hafa ekki orðið blind.  

Sem hefði ekki orðið alslæmt því ofan í fituhlussuna, var mér bent á (góðfúslega) að hárið á mér væri lapþunnt.  Ég flettaði hárin þrjú í margar margar margar litlar flétturog setti í mig sterkasta Tony permanettið. Úff! hörmulegar afleiðingar! Hörmulegar!!!!!; dont try this at home! Ég svaf með lambúsettu á hausnum til að hræða ekki skólabörn á leiksvæðinu. Var einsog gilitrutt...

...vel á minnst; ekki má gleyma freknunum á andlitinu. GUÐ MINN ALMÁTTUGUR! Einhver sagði mér að fíflll væri afbragð á þennan viðbjóð. Þessu tróð ég í andlitið á mér, en það var áður en ég vissi að klór virkar best á freknur.

Að þessu ofansögðu finnst mér geggjaðslega frábært að eldast og vitkast! 

Njótið kvöldsins

es: mig langar í kótilettur...

 

Einhver horbrók á lausu?

Ég varð fyrir yfirnáttúrulegri reynslu í dag! Málin standa þannig að ég var staðsett með stefnuljósið logandi á hausnum, fyrir utan Smáralindina. Ekki veit ég hvaða erindi ég átti þangað, enda algjört aukaatriði.  Við hlið mér stendur Doddi á spjalli. Ekki Doddi Doddi, nei doddi.

Alveg oforvarendes kemur labbandi maður. Gullfuckingfallegur. Það sem meira er; hann var svo flott dressaður gaurinn frá toppi og niðurúr, að auki bar hann sig flott. Sjálfsöryggið var límt með svörtum stöfum á ennið á honum.  Nei ég lýg því....ekki frá toppi, ég gæti alveg hugsað mér að breyta um klippingunni á honum.

Hann lítur á mig og ég á hann - aftur og aftur og aftur...

...svo kemur hann labbandi að mér og segir;

-Ég kannast eitthvað við þig...hvað heitirðu?

-í alvöru...hef aldrei séð þig áður...ég heiti Heiða...

Formælti helvítis bloggsíðunni minni og vonaði í lengstu lög að þessi hefði ekki rekið augun í hana. Þessi var með þeim allra allra flottustu, sem hefur þvælst fyrir mínum fótum í það minnsta.  Vildi fyrir enga muni að hann fengi þá mynd af mér að ég væri heimsk, grunnhygginn, gröð hóra. Sem ég er ekki! Þó svo að þetta væri einasta augnablikið okkar. Verð annars að fara að hætta þessu píku-, rassa- bloggbrölti. 

Er að verða leið á mér og þessu fuckings bulli í mér hér.

-jaaa, mér finnst ég þekkja þig einhversstaðar frá, bætir hann við og brosti til mín himneskt!

Svo bætti hann við....

-sjáumst...

Ég sagði ekki orð, kinkaði kolli og horfði á þegar hann labbaði í átt að svarta jeppanum sínum. 

Ekki nóg með það að hann væri svívirðilega flottur, það fylgdu honum ólýsanlegir töfrar, einsog þegar hann ýtti á einhvern takka og bílinn aflæstist úr einhverra metra fjarlægð.  Bara bling og opin!

Mér er annars boðið í stórafmæli annaðkvöld....mér var sagt að ég mætti taka einhverja horbrókina með mér....

....einhver á lausu?

 

 

Kerlingin var með þvagleka...

Ég er ekkert sérlega upprifin þessa dagana. Er aðeins lúin og hlakka til helgarinnar. Ætla að sofa óáreytt, alein án sparka, högga eða atlota af nokkru tagi. Eða einsog mamma myndi orða þetta svo smekklega;

-iss... Heiða, það er nú lítið varið í þetta. Þessu fylgir svo mikill subbuskapur!

Með það sit ég sem fastast á boðskorti um unaðstundir í himnaríki...með mér og mínu.

Þegar ég er þrútin í huganum finnst mér gott að kíkja til baka...ég gerði það í kvöld eftir fjólubláa kúlubaðið mitt....

...fór að skoða gamlar myndir.

Þarna var fyrsti kærastinn. Glaðbeittur og útglenntur,  vel hærður með gítar í klofinu. Seinna missti hann hárið...og í stað hára á höfði, eru þau nú vaxinn út úr eyrum, nefi, baki og rassgati. Svo sagði hann sjálfur í beinni eða óbeinni...man ekki. Fullyrði að við áttum lengsta sleik veraldar og þó víðar væri leitað. Þegar hann svo fór í sleik við eina bekkjasystur...dó ástin og sleikurinn varð þurr. Ég kættist ekki lítið þegar ég sá að hlussan sú arna bar nafn með rentu...eða um 20 árum síðar...orðin vel útbúin um lendarnar og þarf ekki Millet dúnúlpuna sína, sem hélt á henni hita um áríð. Ásamt mínum fuckings kærasta!

Svo dett ég niður á aðra mynd.  Fermingarmynd og gat ekki annað en fundið blóðbragð í munninum. Ég var ljótari en erfðasyndin á fermingardaginn. Með hreiður ofan á hausnum í hvítum kjól. Svona einsog freknóttur fuglaskítur í framan. Með tvo stykki græn vínber í stað grænu baunanna á Reykjanesbrautinni (brjóstin mín sko....). Við hlið mér situr gömul kona. Kerlingin sat útglennt með logandi sígarettu á milli fingra sinna í veislunni. Hún var í grænu köflóttu pilsi með dömubindi í klofinu. Hún þjáðist í áraraðir úr þvagleka. Ég finn ennþá lyktina. Lyktin var ekki góð.  Hún hóstaði sífellt einsog motherfucker og blótaði einsog gallharður sjóari. Hún litaði hár sitt ýmist fjólublátt eða appelsínurautt. Hún fór aldrei á fætur án þess að setja upp stór appelsínugul sólgleraugu.

Kerlingin var amma mín sem ól mig upp að mestu leyti. Hún bjargaði lífi mínu. Ég skammaðist mín eins mikið fyrir hana þegar ég var unglingur, einsog ég sakna hennar í dag. 

Ég þoli ekki hræsnina á bak við minningargreinar í mogganum. Vil bara að hlutirnir séu sagðir einsog þeir eru...

...geri það hér með...

...annars er ég þrusugóð, reyndar í þrusustuði með guði...

 

 

 

Þegar ég kom heim ...

...úr vinnu rétt rúmlega eftir miðnætti,  gat ég ekki annað en glaðst yfir þvi að allir innanstokksmunir komust undan "heilir á höldnu"...

...skildi nefnilega svalahurðina eftir opna! 

Flotta grillið mitt skaust ekki upp í himingeiminn, nei það stendur sko óáreytt, stolt, hnarreyst og fagurlega skreytt með drullu framan á. Gjöf frá nágrannanum.

Það held ég að karlófetið fyrir ofan mig pissi í kross í þessu óveðri. Þakka Guði fyrir að vakna þurr i fyrramálið...

Lifið heil elskurnar...djö langar mig að kúra hjá einhverjum eða sérhverjum þegar vindar blása svo frekjulega...

Knúsist og kyssist

 

Mörg útköll vegna óveðursins

Djöfulsins vanþakklæti!

Hvað er yndislegra en að vakna með eina löpp númer 24 í munninum? Lengst ofan í koki.  Ekki neitt. Eða jú kannski eitt.

Það er einmitt  þegar sparkað er fast í andlitið á manni, með sama fæti þegar maður sefur fast á sínu grænasta. Ég er að komast í fílingin. Búin að sækja jólatréð neðan úr kompu. Búin að skreyta. Í huganum. Þrífa og baka. Allt húsið ilmar. Í huganum.

Útkýld og spörkuð um allan líkamann eftir óhemjuskap dótturinnar nóttina áður, vansvefta, bólgin, þrútin og úttauguð,  gat ég ekki annað en baðað út öllum mínum öngum og lofað þennan dýrðarsunnudag sem beið mín. Lífið er dásamlegt!

Oboyoboy! Jólin eru að koma...haustið er komið og ég elska haustin mest af öllum árstíðum.

Það er af sem áður var þegar maður varð beinlínis fúll á móti þegar nýbúið var að berja mann í klessu.  Með péturspor á vitlausum stað,  eða í andlitinu og filusvip ofan á sporin, setti ég upp svip fórnarlambsins og grenjaði einsog klukka! Með vatnsheldan maskara... 

Djöfuls vanþakklæti!

Njótið með mér komandi viku  og reynið að vera svolítið þakklát fyrir hvað lífið hefur upp á að bjóða....