Dulbúin auglýsing

Ég sé í gegnum þetta!

Einfaldlega falin verðhækkun á flugfargjöldum, þar sem við förum fitnandi.

Nú eða...ráð til að þvinga fólk í megrun...allir vilja jú ferðast.

Flugfélög hvött til þess að láta feita einstaklinga greiða hærra verð

Ég er slut...

Það er maður sem þekkir mann sem þekkir annan mann. Þann mann þekki ég. Umræddur maður sem ég ekki þekki sagði við þann mann sem ég þekki að miðað við bloggfærslur mínar gæfi ég til kynna að ég væri Slut! Mér finnst þetta svo sneddý stimpill sem ég var að fá á mig, að ég sá fullt tilefni til þess að skrifa Slut með stóru essi...

Svo þekkir þessi sami maður aðra konu einsog gengur og sú sagði; þetta er ekki týpa fyrir þig. Sú les mína týpu út úr mínum bloggfærslum. Hefur aldrei mér vitanlega séð mig og veit ekki einu sinni hvað skóstærð ég nota.  Hún veit ekki lit augna mína nema kannski af afspurn. Sú hefur að vísu séð annað brjóstið á mér á mynd þar sem dóttir mín liggur með súrefni að vitum sér. Einnig mynd af ér og syni mínum í faðmlögum. (sjá myndir hér til hliðar) Sneddý líka. Það eru allskonar snillingar og ekki svo miklir snillingar að þvælast um á síðunni minni. Velkomin öllsömul. Fáið ykkur kaffi og meðþví...og njótið. Og endilega dæmið. Dæmið að vild.

Er að hugsa um að biðja þessa ágætis konu og mann að segja mér nákvæmlega hvernig týpa ég er og afpanta hjá miðlinum og spákerlingunni, sálfræðingnum og geðlækninum. Er nefnilega sjálf, þó ég sé búin að vera í samvistum víð sjálfa mig í rétt tæpa hálfa öld...ekki búin að finna það út. Svo ramba umræddir hér inn...og lesa mig út, sko úr illa rituðu pári með dash af stafsetningarvillum! SNILLINGAR!

Ég ætla ekki að taka þann pól í hæðina einsog t.d. bloggvinkona mín Arna Einars...(gaman að sjá þig aftur Arna mín....)og útlista ástæðu fyrir mínu bloggi. Ég ætla ekki að drekkja orðum mínum eða klæða í hátíðar-sulls-búning þannig að ég virðist gáfaðri en ég er í raun. Ég ætla ekki að verja mig. Ég ætla ekki að telja upp kosti mína. Allra síst galla. Ég ætla ekki einu sinni að biðjast fyrirgefningar á því að ég sé til...hver ég er. Hvernig ég er. Ég læt bara dagsformið stjórna þvi hvað dröslast út úr mínum fingrum, rétt áður en ég ýti á; Vista færslu. Hef nefnilega gert mér grein fyrir þvi...að ég stjórna ekki hvað annað fólk hugsar. Aldrei getur öllum líkað við mig. Þetta er svona "no win situation"... Eftirleiðis ætla ég einfaldlega bara að; VERA! Vera ég og njóta þess. Það er víst ekkert annað í boði.

En í framhjáhaldi .....fann ég greinilega einhverja ástæðu fyrir því að nefna þetta...fór meira fyrir brjóstið á mér en ég vildi láta uppi.

Nett mánudags-skot út í bláinn um að maður skildi fara varlega í að dæma aðra. Ætla að minna sjálfa mig á það reglulega hér eftir.

Að þessu slepptu er eitt að baga mig. Er komin með þvílíkt ofnæmi út um allan kroppinn. Ofnæmið nær yfir líkama og sál og nær yfir alla Iðnaðarmenn...hvort sem um er að ræða smiði, gæfusmiði, pípara, rafvirkja, málara...í öllum þjóðflokkum/brotum/kimum. Aðstæður mínar síðustu daga hafa verið þannig að ég hef ekki getað þverfótað fyrir þeim. Stórum litlum, mjóum feitum...pólskum, breskum, íslenskum ...sætum og ljótum. Sveittum og þreyttum, skemmtilegum  og leiðinlegum....en það er eitt sem þeir eiga allir sameignlegt: ÞEIR LIFA Í TÍMALEYSI...

Ef þetta er ekki að dæma...hvað er það þá?

Njótið vikunnar elskurnar...mánudagar eru bestu dagarnir 

Kúkaði ég nokkuð í rúmið?

Ég bað afmælis-stráklinginn minn, sem er að versla sér föt núna í Smáralindinni að kíkja á kveðjurnar frá ykkur. Hann er ekki enn búin að því. Þegar ég setti inn færsluna í gær...sendi ég honum skilaboð. Hann sagðist gera það seinna. Þegar ég ítreka við hann í morgun. Sagði hann; já mamma, seinna. Þegar ég ítrekaði öðru sinni í dag. Sagði hann; mamma, varstu nokkuð að lýsa því sem skeði fyrir átján árum og níu mánuðum! (mér fannst einsog hann væri að reyna að forðast það....að kíkja.)

-Nei elskan mín! Hvað heldurðu að ég sé?

-mamma! ....never mind!

-jæja ok, ég var búin að skrifa einhverja svaða færslu...hún fór ekkert í loftið þar sem hún gufaði upp...nei elskan þetta er ofsalega pent bara.

Svo kom;

-mamma, kúkaðirðu nokkuð á þig þegar þú áttir mig?

-Ari!

-nei það er fullt af konum sem kúka á sig sko...

Þá mundi ég það!

Eftir að vera búin að laxera í góða tvö tíma. Delevery-rúmmið var einsog sláturhús dauðans. Ein var með rifin spæl á sloppnum sínum. Annar var klóraður í framan. Barnið nýfædda komið með tíu fingur, tíu tær og eitt typpi...búið að skíta út allan súrefniskassan. Barnsfaðirinn í losti yfir hamaganginum í kerlingunni sinni. Pétursporið komið á pjölluna með bleikum tvinna. Og það fyrsta sem ég spurði var;

-kúkaði ég nokkuð í rúmið?

Og sonur minn kippir í kynið greinilega.

Ég stend annars frammi fyrir afar langdreginni fæðingu þessa dagana. Fæðingin er sett á,  í fyrramálið kl; 11:00. Forleikurinn var seinnipart dags. Fæðingin er auglýst í Fréttablaðinu í fyrramálið. Ég ætla að fá velútilátna deyfingu beint í æð með 100 ml. af spýtti!

Ekki veitir af...annars erum við að tala um hörkukerlingu hérna. Sem ætlar að laxera og vakna fyrir fyrsta hanagal.... verð sett á stað í nótt 0400am -SHARP!

...og tek netta sextán tíma á þetta.

Að brosa er veikleikamerki

"Ég grundvalla líf mitt á fíflagangi", gæti allt eins verið fyrirsögnin á ævisögu minni. Eða titillinn á lífs-sögu minni, sem að öllum líkindum er vel á veg kominn. Seinnihelminginn hef ég einsett mér að vera eins mikil fífl og hugsast getur.

Að hlæja og brosa er veikleikamerki - ég ætla að hlæja mikið og brosa vel og lengi. Ég ætla að vera gangandi VEIKLEIKAMERKI.

Ég ætla að reyna af fremsta megni að sjá hið jákvæða í öllum aðstæðum. Sjá björtu hliðarnar í svartasta skammdeginu. Sjá hið spaugilega  -þegar himinn og jörð virðast vera við það að farast.

Sjá nægan tíma í tímaleysinu og leggja mig núna í klukkutíma

Frábært framtak annars.

 

 

„Ég grundvalla líf mitt á fíflagangi“

Hann er LANGFALLEGASTUR!

Fyrir sléttum átján árum sat ég andspænis mömmu við eldhúsborðið. Hún segir;

-sérðu kaffikönnuna/hitabrúsann hérna...

-já... varstu að kaupa hann eða.....?

-nei, nei, en hvernig heldurðu að sé að koma henni út um litla gatið?

-Mamma.....dísess...þú ert biluð!

-Biluð?  Nú þetta er ég nú búin að ganga í gegnum nokkrum sinnum góða mín. Og sko sjáðu handfangið...sko þau eru tvö í raun!

Ég horfði með hryllingi á rauðköflóttan hitabrúsann, vitandi hvað ég stæði frammi fyrir næsta morgun. Hlustaði á sögur um ofur-stóra-hausa...flækingsfætur, rifnar pjöllur og rassa á meðan ég hugsaði um endalok mín.

Lítið vissi ég þá en fullyrði hér með að Hitabrúsanum mínum fylgdi mikill gleði, ást og kærleikur .

Ég vil bara að hann viti það sem ég veit og allir aðrir vita; Hann er langbesti strákurinn minn í öllum heiminum! Og ég elska hann út af lífinu.

Til hamingu með átján ára afmælið elsku ástarpungurinn minn...

Þú ert æði! Ég er svo stolt af þér!

Amma er til sölu!

Ja hérna hér!

Ég hef verið geymd og gleymd á bakvið einhversstaðar í ein 38 ár...ef marka má að ég hef ekki fundið hinn eina rétta/sanna ennþá. Eða hann mig.

Rykfallinn að innan, engin hefur  gefið sér tíma til að "ditta eða dusta" innan úr mér í langan tíma. Rétt aðeins að utan.

En  núna er ég glaður vasi!  Mjög glaður blómavasi. Ég var að komst afþví að eftir því sem ég eldist er verðmætari. Fleiri sprungur. Fleiri spýrur.

Detta af mér allar dauðar lýs! Sem eru engar! Hvaða ranghvolfingur er þetta?

Það eru virkilega til manískir antik-safnarar ennþá...

Ég bíð ekki í það... að bjóða date-inu mínum í heimsókn til ömmu...hann kæmist væntanlega afþví að hún er miklu verðmætari og fallegri en nokkurn tíma ég. Í það minnsta myndi hann borga meira fyrir hana...ekki það að ég sé söluvara.

Bara einfaldlega að benda fólki á að gamalt drasl...er meira metið en viska okkar. Forfeður okkar sem daga uppi á elliheimilum án þess svo mikið að litið sé við þeim!

 

Milljónir fengust fyrir vasa sem hafði verið öllum gleymdur í 30 ár

Það er búið að útskúfa mér úr fjölskyldunni!

Ég var að keyra heim í kvöld og söng hástöfum með alveg temmilega hress í bragði. Vitaskuld með "græjurnar" í botni því ekki ætlaði ég að misbjóða sjálfri mér með söng mínum. Málið er að ég er vita laglaus (alveg satt!  Mamma sagði mér það...)en finnst samt ansi gaman að laumuhommast svolítið í söng og gleði í eigin félagsskap.

Einsog gengur þurfti ég að stoppa á rauðu ljósi. Með milt kvöldið og þúsundir götuljósa sem gáfu loforð um fögur fyrirheit, verður mér litið inn í bíl sem stoppaði við hlið mér. Í honum sat ung kona og hún brosti breitt og vinkaði og veifaði. Ég afskaplega vel upp alinn auðvitað, vinkaði og brosti á móti. Kannaðist ekkert við hana og fannst ég aldrei hafa séð hana áður. Svo hugsaði ég;

-hvar ætli hún hafi séð mig þessi? Kannski í Bleiku og Bláu? Shit!

Efasemdir kviknuðu, þar sem þessi Reyjavíkurmær var alls ólíkleg til að fletta þessháttar blöðum. Einnig sú staðreynd að ekki ein einasta mynd af mér hefur birst í því ágæta blaði. Hvorki kappklæddri eða án klæða.

Daman beygði til hægri og ég hélt áfram. Lítið annað í boði þarna sem leiðin lá greið og bein og breið...en einsog gengur nokkur rauð ljós á leiðinni rétt einsog í lífinu sjálfu.

Svo leit ég inn i bílinn á vinstri hönd. Ég fékk ekkert vingjarnlegt vink eða bros frá parinu sem þar sat. Ljóshærða daman virti mig ekki einu sinni viðlits en skemmti sér greinilega konuglega. Hló og lék á alls oddi. Sem er gott nema ef vera skildi að gæinn sem ók, var að bora í nefið á sér. Greinilega ekki fyrsta date-ið þeirra. Skil reyndar ekki hversu margir slíkir nebbagoggar eru á ferð í umferðinni. Ég lét þetta nett pirra mig þegar hann fór í hina nösina sína. Svo hugsaði ég;

-hvað er að þér Heiða...common! Hann gæti hafa týnt einhverju þarna uppi. Kannski er hann að leita að húslyklunum sínum. Hvað veist þú? Hvað ert þú annars að glápa inn í annnara manna bíla, með nefið ofaní öllu?

Ég brosti ánægð með sjálfa mig og niðurstöðu mína, söng enn hærra. Í þetta sinn hljómaði ég alls ekkert svo illa....

Ég settist niður fyrir framan tölvuna mína til að ljúka verkefnum dagsins fyrir vinnunna...sem gaf mér ástæðu til að skrifa þetta blogg þegar ég las póst frá Gísla bróðir mínum.

Einn góður vinur minn sagði við mig eitt sinn; það les enginn það sama úr rituðu máli, hvort sem um er að ræða blogg eða bók. Þú getur lesið sömu bókina margoft og fundist þú alltaf vera að lesa nýja bók. Svo les einhver bloggið þitt og les eitthvað allt annað út úr því en þú upphaflega lagðir upp með.

Þetta veit ég og vissi svosem ....

...en þetta les ég úr þessum fjölpósti frá Gilla mínum. ( yfirleitt eyði ég svona fjölnota skeytum, án þess að opna....leiðast keðjubréf meira en kveðjubréf.) Mér fannst ég tilneydd þar sem ekkert viðhengi var límt við skeytið og lítil hætta á faraldslús eða vírus á ferð, að allavega lesa það.

Sko hann gefur sterklega til kynna drengurinn, að vænlegri kostur sé að fá sér byssu heldur en velja mig sem kvonfang eða kærustu. Ástæðurnar eru þessar;

Byssa tekur minna skápapláss en fötin hennar Heiðu...

Byssa virkar eins og er alltaf reiðubúinn, alla daga vikunnar...

Byssunni er alveg sama þó þú farir strax að sofa þegar þú ert búin að nota hana...

Ef þú dáist af byssu vinar þíns, leyfir hann þér að prófa hana nokkrum sinnum...ÞAР MYNDI HEIÐA ALDREI SAMÞYKKJA! Hún er svoddans frekudós...

Þú getur átt eina byssu heima og aðra á ferðalögum...enn og aftur það myndi Heiða ekki samþykkja! Bévítans dollan...

...og númer eitt tvö og þrjú; þú getur keypt hljóðdeyfir á byssuna en ekki á Heiðu systir...

Hér með lýsi ég sjálfa mig frjálsa til ættleiðingar hæstbjóðanda. Ég gefst upp á mér og minni fjölskyldu. Síðasta hálmstráið farið. Finnst ég gjörsamlega útskúfuð fyrir allt og fullt.

Þarna dó von mín kvalafullum dauðdaga...

 

 

Ég er engin motherfucker!

Einhvern tíma í fyrndinni fór ég erlendis í þeim tilgangi einum; að versla versla versla einsog motherfucker. Fótalaus og handalaus með signar axlir og skakkt bros kom ég heim úrvinda til að sýna og skoða varninginn. Hafði enga orku til að opna gluggaumslögin sem gáfu mér innsýn inn í hagstæð kaupin í útlöndunum. Enda lentu þau í endurvinnslunni og bíð ég þess aldrei bætur...

En það sem ég er engin motherfucker...fer ég ekki til útlanda í dag, til þess eins að versla. Ég fer til útlanda til að njóta. Til að týnast inn í fjöldann. Skoða, spá og spekúlera.

Hélt að þessar verslunarferðir væru löngu dottnar uppfyrir.

 

 

Jólafötin tekin í tollinum

Brjóstin voru innpökkuð...

Um helgina þegar ég var að nálgast tjörnina með litlu englastelpunni minni, kom hlaupandi maður til móts við mig og beint í flasið á mér.(hvað er annars flas? fang?) Aðvörunarmerkin dingluðu í augunum....og dóttirin kom fast á hæla hans. Hann var lappalangur/lengri en ég. Hann var heppinn. Ég nefnilega greip hann. Hann sagði móður og másandi;

-vá maður..... passaðu þig maður! Þær eru grimmar núna maður!

Svo flaug hann í burtu með ófleygu öndunum en við gengum hnarreystar...eða einsog hægt er þegar rokið rífur í augnhárin á manni, til móts við óttann. Það sagði mér eitt sinn fróður maður að það væri mikilvægt,  til að sigrast á óttanum að horfast í augu við hann. Hefur reynst mér vel.

Eftir stóð ég (áður en ég hélt áfram sko .....) og hugsaði...hva er maðurinn blindur eða...? sér hann ekki að ég er kona! Lái honum hver sem vill...þar sem brjóstin mín voru vel innpökkuð í gulan anorakk!

Kvikindin voru nokkuð gæf þrátt fyrir geðvonskukastið í veðurguðunum...en við komust aldrei í námunda við tjörnina sjálfa þar sem þær lölluðu til móts við okkur. Glorhungraðar.

Ég sagði við Sóldísi mína Hind;

-sjáðu elskan, þær eru búnar að vera að bíða eftir þér! Fallegu og góðu stelpunni hennar mömmu sinnar. Nætursagan sem ég spann fyrir hana kvöldið áður hafði einmitt endað niðri við tjörn, sem endranær.

Þar er Sóldís mín í aðalhlutverki gjafara, endurnar bíða eftir að hún komi, þær elska hana og þekkja góðu lyktina hennar. Þær þekkja fótmálið fima og fallegan hláturinn. Þær þekkja fallegu stelpuna mína. Kvak kvak kvak,  þýðir einfaldlega í okkar orðabók; Sóldís góða stelpan er að koma! Vei vei...

Hún skríkti auðvitað af gleði og augun hennar fallegu geisluðu þegar hún sagði; já mamma!!!....

...okkur fannst við í meira lagi velkomnar með Bónusbrauðið okkar, þrátt fyrir að það hafi verið keypt á tilboði og væri við það að mygla.

Ég vona svo innilega að hún muni alla tíð það sem ég er að reyna að innræta henni. Að hún sé fallegust og bestust og góðust og og og....einsog við öll erum. Mér tókst nefnilega fjarska vel upp með frumburðinn minn með góðra manna hjálp.

Að mínu viti ættu allir að leika aðalhlutverkið vel í sinni bíómynd. Og gera það vel. Vera bestur, mestur og sú alfallegasta sál og manneskja sem hugsast getur. Losa sig við djöfulinn sem stundum sest á öxlina og reynir að sannfæra okkur um að við séum eitthvað annað.

Og ekki síst: vera góð við hvort annað...

Hégómagirndin var annars að banka í mig rétt í þessu...er nefnilega að verða of sein í handsnyrtingunjótið kvöldsins og dagsins á morgun, þetta lítur bara fjarska vel út allt saman.

 

Ekki með eitt einasta lafandi brjóst :)

Ég man þá tíð þegar ég var átján ára. Þá var mamma 38 ára. Mér fannst mamma við það kveðja hið jarðneska líf. Svo háöldruð var hún í mínum huga. Hún hafði þá þegar kramið nokkur hjörtun, því til staðfestingar hættum við börnin að leggja nöfn sambýlinganna/fósturfeðranna á minnið; þeir voru skilgreindir; þokkalegur, fínn, skárri, skítsæmó, glataður...og ef við í versta falli þurftum að  nefna þá okkar á milli blessaða, voru nöfn notuð einsog; hundur, svín, froskur...osfrv.

Þegar ég var átján ára hafði ég fundið lífsförunaut minn. Blessunarlega síðar á ævinni skildu leiðir. Annars værum við að tala um tvö ung og falleg lík hér. Nú er hann gamall og úrillur en ég ung og fersk og ekki með eitt einasta lafandi brjóst framan á mér, hvað þá tepoka. Mér þykir samt undurvænt um kauða þrátt fyrir hans endalausu leit af svörtum sokkum. Hann sór við mig um daginn að hann væri hættur að ganga í sokkum...og væri því kátur og borðaði slátur alla daga, allan ársins hring. Dreg það stórlega í efa. En hann er enn á meðal vor....

Þegar ég var átján, þá gerði ég lítið annað en spá og spekulúera í hverju ég ætti að klæðast þennan eða hinn daginn. Æfði mig grimmt undir getnað þann, sem síðar átti eftir að verða: "made in Denmark" ...og fæddist frumburðurinn rúmu ári síðar á Íslandi.  Lífið var ekki dans á rósum, botnalaus hamingja eða rósum stráð neitt. En hlutirnir voru í skítsæmilegu standi. Og við vorum áskrifandi af Morgunblaðinu einsog siðvant fólk í sambúð. Og ég var á pillunni, ekki að það hafi nokkuð með frásögnina að gera. Ég minnist þess að stundum hafi  ég verið óttalega lítil í mér eitthvað og hugsaði þá til mömmu sem var að því er virtist með allt sitt á tæru...ahhh, nei kannski ekki alveg. Hún var allavega þokkalegur gölli kerlinginn. Enda 38 ára.

Svo núna þegar ég er þrjátíu og átta...., minnug tilfinninga-flaumsins í ferðalaginu mínu í dag um hálendi hugsana minna, þá er ég bara ennþá lítið stelpuskott einhvernveginn. Svona meir í hjartanu mínu og óttaleg væmiltítla. Ég held að þessi viðkvæmni hafi með það að gera að jólin eru í nánd. Eða kannski þá staðreynd að pabbi minn dó fyrir tíu árum. Ég er fyrir löngu hætt að reyna að skilgreina sjálfa mig og heiti þeim veglegum verðlaunum, sem það tekst.

Í raun vil ég bara að einhver taki mig í faðminn og segi mér að allir hlutir verði í lagi. Að einhver strjúki á mér hárið og um vangann og þyki meira en pínkupons vænt um mig.

En það er núna... á morgun er nýr dagur og ég verð kúl sem áll. (rímaði ekki einu sinni....)þá þarf ég ekki á neinum eða neinni manneskju að halda, engin þarf að benda mér á kosti mína og þessa örrrrrrfáu galla sem ég hef....Segi upp áskriftinni af  Lifandi Vísindum og finn svörin við leyndarmálunum. Geri sjálf við tennurnar í mér og segi tannsa að troða sér og sinni stofu upp í r......á sér.

...ég lít til mömmu...og hlakka til að verða tuttugu árum eldri....eða ekki! Efast um að þetta eldist af mér nokkurn tíma...

Ég óska ykkur öllum góðrar og gæfuríkrar viku, mínir kæru bloggfélagar og vinir.