Baldur Freyr og Gunnar Jóhann bróðir minn

Mér er sama hvaðan gott kemur!

Skítsama.  Þetta trúar-nötta-kjaftæði (ekki mitt orðalag....en minnir að skessa.blog.is kalli þessa ógæfusömu menn það, unga menn sem hafa nú snúið blaðinu við og eru stútfullir af kærleik)..þessi félagsskapur bjargaði yngsta bróður mínum úr klóm eiturlyfja og ofbeldis. Bjargaði honum úr ánauð vonleysis og þunglyndis.  Og það sem meira er heldur honum við efnið.

Nú er hann að sitja af sér sinn (vonandi síðasta) dóm á Litla Hrauni. Hann er rétt liðlega tvítugur. Að hann skuli hafa fundið sér sinn æðri hátt, æðri sínum eigin sem var hroðalegur andskoti og andstæðingur, er stórkostlegra en orð fá lýst. Það bjargaði lífi hans.

Hann er þá ekki einn á meðan.  Að hann hafi fundið frið í hjarta er dýrmætara en allt dýrmætt.  Sérstaklega í þessum aðstæðum sem hann er í.

Það er nóg fyrir mig, móður okkar, pabba hans og allra  systkina Gunna.  Ástandið var orðið svo hroðalegt að sorglegra en orðum er á takandi er að nefna eitt einasta dæmi.  Ég þakka Guði (mínum persónulega) að honum hafi ekki tekist að taka sitt eigið líf eða annarra.  

Þó svo ég sjálf sé ekki uppfull af þessum anda Guðs í mínu hjarta, finn ég vel hlýjuna sem kemur frá þessum strákum. Meðal þeirra er Baldur Freyr. Ég skil þetta ekki allt - en ég skynja verulega hlýju. Það er nóg fyrir mig. Það er nóg fyrir mig að þessir fyrrverandi brotamenn séu að gera hluti sem  okkur samborgurunum stafar engin ógn af. Það ætti að vera nóg fyrir ykkur líka. 

Hvaðan sem gott kemur - er það gott að mínu viti! 

Hér kemur bréf frá Gunna bróður sem ég að vísu rændi af annarri síðu hér á blogginu. Ég er viss um að Guð fyrirgefur mér.

Gunnar Jóhann , trúboði Jesú Krists á Litla Hrauni heilsar öllum heilögum í Hvítasunnukirkjunni í Keflavík. Megi náð og friður margfaldast ykkar á meðal í Jesú nafni.

Þegar ég kom í fangelsið á Skólavörðustíg 9 tóku fangaverðirnir vel á móti mér. Þeir áttu von á mér og þekktu mig, því ég hafði farið og verið með samkomur í fangelsinu með öðru kristnu fólki.  Nú kom léttir yfir mig, loksins var komið að þessu.Ég var afklæddur og látin fara í sturtu, síðan settur í hvítan slopp og það er gengið úr skugga um að ég sé ekki með nein fíkniefni.

Ég fæ að taka eina bók með mér og síðan er ég lokaður inni í einangrunarklefa, því fangelsið var fullsetið. Bókin sem varð fyrir valinu var,: " Góðan dag Heilagur Andi." Ég var búinn að bíða spenntur eftir þessari stund, að vera lokaður inni með Heilögum anda. Þetta var alveg frábært og bókin nær nú allri athygli minni og ég er að lesa langt fram á nótt.

Vakna snemma morguns, byrja strax að lesa, en dett fljótlega út og sofna aftur. Þá dreymir mig að það sé búið að skrifa fremst í bókina með blýanti: " Ég er Drottinn Guð þinn, hafðu engar áhyggjur, þú ert akkúrat á þeim stað sem ég vil hafa þig, ég elska þig."

Ég vakna strax við þessa sýn fullur gleði og ég finn sterkt fyrir nærveru Heilags anda.  Á þessari stundu var mér ljóst að Drottinn ætlar að vinna verk inni í fangelsinu, og ég hugsaði til allra þeirra sem báðu fyrir mér áður en ég fór inn.Ég fer síðan fram á gang til að ná í matarbakkann minn og þá fæ ég að upplifa nokkuð sérstakt. Það kemur strákur til mín og spyr mig hvort ég hafi komið inn í klefann hans í morgun klæddur hvítum slopp og með biblíu í hendinni.

Þetta var alveg ótrúlegt, drenginn hafði dreymt að einhver hefði komið til hans í klefann, í hvítum slopp og með biblíu í hendinni að færa honum.  Hvað var að gerast ?

Ég var settur í hvítan slopp þegar ég kom inn í fangelsið og ég ætlaði að færa föngunum biblíur sem "Kærleikurinn" var búinn að safna fyrir , og Guð mætir þessum unga manni í draumi, fyrstu nóttina sem ég er þarna. Aftur fæ ég þessa fullvissu að andi Drottins er með mér í fangelsinu.

Vikuna á eftir lá ég í pest, en næ samt að gefa öllum föngunum á Skólavörðustíg biblíur. Einn fullorðinn maður biður mig að eiga við sig orð og ég fæ tækifæri til að vitna fyrir honum og biðja með honum frelsisbæn .

Þetta byrjar vel, og ég er þakklátur fyrir Anda Guðs, sem er minn styrkur. Eymd er valkostur og þegar maður hefur tekið á móti upprisu andanum og keppist við að vera leiddur af honum þá er það ekkert sem getur stöðvað mann, ekkert fær stöðvað Anda Guðs.

Eftir að ég kom á Litla Hraun, þá tók það mig smá tíma að aðlagast staðnum, ég var ennþá veikur og það tók sinn toll.

Það var mikil breyting að fara frá yndislega lífinu sem ég lifði, fara frá kirkjunni minni þar sem kærleikurinn er í fyrirrúmi alltaf, yfir í það að vera fangi á Litla Hrauni. Þarna er föngum mikið stjórnað með andlegu ofbeldi, og ég verð vitni að því á hverjum degi að það er talað niður til fanga af öðrum föngum. Það er mikið blótað og hlegið af óförum annarra , menn reyna að upphefja sjálfa sig með því að niðurlægja veikari manninn. Mér finnst ekki skrýtið að margir fangar hafi tekið líf sitt hérna einfaldlega vegna vonsku samfanga sinna.

Einn fangi var stunginn með hníf um daginn í sjoppunni og þegar ég kom þar að, þá var verið að þrífa blóðið upp. Það var ekki skemmtileg upplifun.

En Guð er lausnin frá öllu óvinarins veldi og ég get vitnað um það sjálfur, því einu sinni var ég alveg eins og þessir strákar. En Drottinn mætti mér, þar sem ég var fastur í ofbeldisverkum og Drottinn leysti mig, þar sem ég var fastur í myrkrinu og tók mig inn í ljósið sitt. Hann bjargaði lífu mínu frá glötun og fyrir það er ég ævinlega þakklátur. Og þótt ég búi við þessar aðstæður núna þá hefur það furðulega lítil áhrif á mig, því ég er ekki hér á mínum vegum, heldur Guðs vegum.

Það fékk ég að upplifa um daginn þegar Drottinn læknaði nokkra fanga. Ég var inni í klefanum mínum að hlusta á prédikun með Todd Bentley og hann er að tala um, hvernig átta hundruð manns frelsuðust á einum degi í einu af glæpahverfum Afríku þegar Drottinn fór að lækna fólk.

Þessi prédikun kveikti svo mikinn eld í mér að ég rauk út úr klefanum og fór inn í klefa til fanga sem hafði kvartað yfir að vera slæmur í úlnliðunum vegna meiðsla. Ég spurði hann hvort hann vildi losna við verkinn og við báðum saman og verkurinn fór og honum dauðbrá. Ég sagði honum að þakka Jesú, og síðan fór ég fram á gang og hrópaði, hvort einhver væri með verki í líkamanum, því Jesús vildi lækna þá. Ég byrjaði að biðja fyrir einum sem var með verk í bakinu og á meðan ég bað fyrir honum, þá gengur annar drengur hjá og hann var líka með verki í baki. Hann fann verkinn fara úr sér bara við að ganga framhjá . Honum brá líka, og ég sagði honum að þakka Jesú, og þetta sama kvöld spurði hann mig hvar væri best að byrja að lesa í biblíunni.

Nú þennan sama dag gaf ég strákunum á mínum gangi biblíur í boði "Kærleikans" í Keflavík.

Þetta er besti dagurinn hingað til, og ég veit að Guð ætlar að gera miklu meira hérna því að Andinn vitnar um það með mínum anda.

En sumir eru erfiðir og hrokast bara upp við það að heyra minnst á Guð, og þess vegna er ég alltaf glaður, alltaf með kærleikann að vopni og ég vil enda þetta með versi úr 1.Pétursbréfi 2:12:

Hegðið yður vel meðal heiðingjanna, til þess að þeir, er nú hallmæla yður sem illgjörðarmönnum, sjái góðverk yðar og vegsami Guð á tíma vitjunarinnar.

Þetta er einmitt lykilinn. Ég trúi því að á tíma vitjunarinnar muni margir strákar sem ekkert vilja hafa með Guð að gera núna, á neyðardegi eiga þeir eftir að hrópa til Drottins og taka á móti honum sem sínum leiðtoga. Þess vegna keppist ég eftir því að lifa í kærleikanum, keppi eftir réttlætinu.

En ég vil biðja ykkur systkini að hafa fangana á Litla Hrauni ávallt í bænum ykkar, því að Guð er lifandi og bænheyrandi Guð og með fyrirbæn margra sigrum við allt óvinarins veldi.

Kveðja Gunnar Jóhann

Sullumbull á sunnudagskvöldi í boði Heiðu...

Það eru algjör forréttindi að vera bara maður sjálfur. Það er tímasparnaður. Koma til dyranna allsber ef svo ber undir. Keyra um að gatslitnum túttum, nærbuxnalaus á snjódekkjum einum saman, undir sólinni.

Ég átti mann. Man ekki númer hvað hann var, enda aukaatriði. Sjálfsagt leyfði ég þeim öllum,  að halda að þeir væru númer eitt, á meðan á partýinu stóð. Eitt sem ég man eftir frá viðkomandi, var hvernig hann skipti um hlutverk eftir því við hvern hann talaði. Þegar vinir áttu í hlut varð hann dimmraddaður og gáfulegur...ef foreldrarnir hringdu varð hann að auðmjúkum heimskum kjúklingi. Þegar ég átti í hlut...ja svona ýmist töff - röff-töff - blíður og allt þar á milli. Þetta var leikari að guðsnáð. Vann nokkuð marga Óskarana frá mér fyrir snilldarleik - og leiki. Ég sat bara upprifin og fylgdist með, lék mitt aukahlutverk í bíómyndinni...og stóð mína plikt með sóma...eða þar til ég gerði uppreisn....reif mig upp af afturlöppunum til að freista gæfunnar í betri mynd...og það í aðalhlutverki.

Það hlýtur að vera tímafrekur andskoti að vera alltaf að skipta um hlutverk og gír...nema að manni sé það orðið svo eiginlegt, að maður er einsog sjálfskipt drusla ...sbr. Saxa, bílinn minn...ryðgaða, mígleka, geðstirða... og ljóta...sem aldrei aldrei fær nokkra virðingu, fyrir ómakið að vera bara einsog hann er. 

Mér dettur í framhaldi í hug svona uppskriftarpakka-dæmi í samskiptum við hitt kynið. Nú er einhver amerísk dama sem spýtir út úr sér snilldartöktum til íslenskra kvenna ( með amerískum hreim) hvernig eigi nú að negla þá...gaurana. (Hamar virkar ekki...)

Nei, nefnilega karlmenn eru veiðimenn...við erum...púff.... beitur,  hlýtur að vera ...

...ef karlmaður hringir ekki...þá áttu að ....ahhhhhh, mig minnir að fara bara að gera eitthvað annað...

...EN ALLS EKKI BÍÐA!...svo ef þú ert með einhvern sem þú ert spennt fyrir þá á maður að láta viðkomandi halda að maður sé á fullu spítti að date-a einhverja aðra útúm fjöll og firnindi...gildir þá einu hvort um ræðir; hrúta, svín eða geitur (held ég...) 

Ég fæ þessa pistla senda via e-mail...en viðurkenni hér með að ég hef ekki enn gefið mér tíma til að lesa nema bút úr þeim fimmtíu og átta sem ég á til á lager. En mín kæra vinkona spyr reglulega;

-Jæja Heiða mín, hvernig finnst þér? Það er þokkalega mikið til í þessu finnst þér ekki? ha? ha? ha?

-æi ég veit ekki...það er svo tímafrekur andskoti að vera svona útpældur...fara eftir einhverri uppskrift, hvernig maður á að vera í samskiptum...er ekki bara best að vera bara maður sjálfur...? ha?ha?ha?

Njótið komandi viku. 

Ég er ekki pera...

Ég var að tala við vinkonu mína fyrr í kvöld...og þegar ég er að segja henni frá hugmynd að sófa sem ég hef gengið með í maganum (ekki skrítið að maður sé ogguponsu framstæður) og mig langi til að búa til,  segir hún;

-Heiða, veistu þú er pera! 

-Pera?

Ég hugsaði að ég vildi nú frekar vera líkt við jarðaber eða einhvern örlítið meiri sexi ávöxt úr körfunni....EKKI FRIGGING PERU! Perur er ekki flottar að minu viti sko... og hefur lítið með sófann minn að gera...sem von bráðar stendur mér ljóslifandi fyrir sjónum í stofunni...

...allavega bætir hún við;

-já sko perur eru sífellt að fá einhverjar hugmyndir...en það er betra að vera sambland að einhverju öðru ...því hugmyndirnar koma ...en perum verður oft lítið úr verki.

Mér varð hugsað til teikniblokkarinnar minnar sem liggur mér á hægri hönd í rúminu mínu, með skissum af  fjöldan allan af kjólum sem ég hef verið að teikna undanfarnar nætur,  en ég er að fara að sauma kjól...sko fyrir mánaðarmótin næstu...málið er að ég get ómögulega valið,  hvern mig langar helst í.

Með hugann við skissurnar verður mér litið á sjónvarpið... þar sem snillingur er að mála stól...til að kveða hana í kútinn...

...þá  labba ég að langa skápnum í eldhúsinu og næ mér í hvíta málningu...með hana á eyranu (vinkonuna) sem reynir að draga úr vitleysunni...þar sem vatnsmálning þykir ekki heillavænleg á efni....blóta ég dósinni fyrir að vera með barnalæsingu...en næ að opna...og byrja að mála.

Ég er í þann mund að eignast þennan fína hvíta stól! 

 Hversu lengi er ekki gott að segja...

 En ég er engin fjárans pera!

 

Held ég hafi gengið frá gaurnum...

Vatnsberi: Regla dagsins hljóðar svo: Þú mátt bara hafa áhyggjur í fimm mínútur. Alveg sama hvaða peningakarlar eða leiðindaskjóður banka upp hjá þér.

Ykkur að segja þá gerði ég betur. Ég hafði áhyggjur í dag, í núll-mínútur max! Hvern fjárann leysir maður svosem með áhyggjum? Mér finnst einsog sumir mæli gæði síns sjálfs í því hversu miklar áhyggjur þeir hafa og það af allt og öllu. Þeir sömu, finnst þeir vera eitthvað afburða ábyrgir afþví að andlitið afmyndast í hrukkupoka útúm allt rassgat af áhyggjum! Fuck it! Áhyggjur my ass.

Ef maður nær að tileinka sér að vera þakklátur 24/7 þá er afar erfitt að vera áhyggjufullur í sömu andrá. 

Nóttinn í draumaveröld minni var vægast sagt afar viðburðarrík. Efa þó að gæinn hafi verið vel upplagður í dag...þ.e.a.s. ef ég gekk ekki endalega frá honum...

Ég byrjaði daginn á að sofa nett yfir mig. Sturtan var í lágmarki þ.e. kroppasturta...make-uppið í sérflokki og hárið neglt upp með ryðfríum skrúfum á no time... og þegar ég svo sit á fundi skömmu seinna og sagt er við mig;

-vá flott á þér hárið Heiða! Ertu ekki lengi að setja það svona upp?

hugsaði ég; ljóta fíflið....en upphátt sagði ég og um leið og ég setti fæturnar í kross og teygði úr mér;

 -nei nei -ekkert svooooooo skooooooo! Brosti hringinn...enda finnst mér algjör sóun að vera búin að fara í "hvíttun" á tönnum fyrir fleiri þúsundir án þess að leyfa ekki öðrum að njóta (ég var einhverveginn svona).

Ég fór  á annan fund í dag (er í skemmtinefnd sko....) á kaffihús. Keypti mér risastóra og feita tertusneið og expresso kaffibolla ásamt dash-i af rjóma. Svo rétti ég fram kortið (bað guð og englana að sæti gaurinn myndi nú ekki kíkja á myndina).....hjúkkit! Hann gerði það ekki -en ég fékk synjun á kortið mitt.

-Úps, þú borgar bara, ég bíð þér næst...sagði ég við þá sem stóð mér næst.... og brosti mínu blíðasta, (svona sko ) þakklát fyrir að það versta í sögu dagsins hefði  hugsanlega getað gerst þ.e. af gaurinn hefði kíkt á kortið. Gerðist ekki....

Annars var fundurinn ágætur en kakan mun betri. Kaffið toppaði fundinn og ég var þakklát og mett og södd og hamingjusöm þegar ég steig út í seinnipartinn minn með sólgleraugu sem náðu niður fyrir pilsið mitt....og þegar ég fattaði að þessi fundur var svo ómerkilegur að hann skilaði engu nema í hæsta máti kjaftablaðri var ég aftur þakklát fyrir þann dýrmæta tíma sem ég tók í að bæta blómum á minn rass. Og það for free...

...þegar heim kom gerði ég enn eina uppgvötunina; ég er lúxuspíka dauðans. Með blómin á rassinum lagðist ég uppí sófa og fékk mér blund. Þvílíkt og annað eins...ekki smuga að þessar kalóríur sem mér tókst að bæta á mig í dag ...hafi runnið eitthvað til.

Ég hef sagt það áður og segi það aftur! Lífið er fucking dásamlegt! 

 

 

Ég er norn

Í gær var ég að skrautskrifa í fermingarbiblíu og tókst að bjarga mér rétt fyrir horn þegar ég breytti nafninu Pálmi í Ingi af minni alkunnu snilld...

Í dag aftur á móti,  tók ég á móti öllum sem ég mætti með opnum....munni. Í dag nefnilega geyspaði ég meira en alla vökudaga á minni ævi, samanlagt.

Í kvöld skeði það svo að ég hitti gamlan vin frá unglingsárum og þegar hann kyssti mig á kinnina og hvíslaði í eyra mitt;

-gaman að sjá þig Bambí! BAMBÍ!... 

...fór ég rakleiðis án þess að spenna öryggisbeltið og keypti mér risastóran ís í brauðformi...hvað annað? Hvað gerir maður svo sem annað, þegar maður er kallaður einhverju jafnfáranlegu og Bambí...nefnilega kaupir sér ís. 

Ég er svo nýsest inn í bíl og ekin af stað og enn er ég að hugsa um þetta "Bambí-thing", þegar ég tek eftir þvi að lögreglan er fyrir aftan mig.

Og hvað hugsar maður þá? Bambí og laganna verðir... Ekki erótískar hugsanir trúðið mér...ekki voru það beint kynlífsenurnar.... ég með tveimur bláklæddum mönnum í eldheitum ástarleikjum þar sem ég er hlekkjuð við himnasængina. Guð má vita hvað þeir eru að gera!.....ekki hugsar maður um að bíllinn sé óskoðaður, nei maður hugsar;

-andskotinn sjálfur, afhverju var ég ekki búin að skipta út ökuskirteininu fyrir betri mynd. Ég er einsog nornin í Andrésar Andar blaðinu á þessu fjárans ökuskirteinis-korti.

Svo dólar maður á þrjátíu km. hraða... einsog maður hafi aldrei gert neitt annað og horfir í gegnum baksýnisspegilinn...á blikkandi blá ljósin... og borðar ís...rétt á meðan maður festir á sig öryggisbeltið.

Ég stoppa loks og þar sem rúðan er biluð stíg ég út úr bílnum...

-Hvað er málið? spyr ég og finn að það er nýstingskuldi út í kvöldinu. Bleik-lakkaðar tærnar verða bláar á örstundu í stíl við blikkandi ljósin.

Minn alversti ótti minn varð að veruleika þegar annar þeirra ræskir sig, hausnum lægri en háu hælarnir mínir og segir afar kurteis;

-ökuskeirteini takk...

 

 

 

Vona að þið springið í loft upp!

Ég hitti mjög margt og mjög áhugavert fólk, oft. Stundum sjaldnar. Stundum hitti ég fólk líka sem inniheldur lítið sem ekkert. Það er bara þannig. Stundum gefur fólk mér óendanlega mikið án þess að gefa mér neitt. Það er einsog það er. Stundum eftir samskipti við fólk, líður mér einsog sköllóttu hænurassgati. Alveg satt. Stundum líður mér einsog ruslatunnu. þ.e. þegar fólk drullar útúr sér einhverjum óskapnaði, löngum stundum, sem ég hef takmarkan áhuga á að hlusta á. En aldrei líður mér einsog brundtunnu núorðið (afar ósmekklega orðað, heyrði þetta um daginn og hét því með sjálfri mér að ég skildi einhverntíma nota þetta subbuorðatiltæki).

Svo heyrði ég líka um daginn;

-Heiða þú veist ég geri allt fyrir þig, nema eitt?

-nú? og hvað er þetta eina?

-það er það sem við gerum saman....

Ég hef ekki enn notað þennan, en það kemur aðþví.

Ég hitti trúmann um daginn og hann lagði mikla áherslu á að  nauðsyn þess að gefa tíund. Ég bað hann að rökstyðja og hann sagði það; að það eitt að gefa tíund af launum sínum kæmi margfalt tilbaka. Til manns sjálfs.

Ég reyndi eitthvað að rökræða við þennan trúheita mann. Benti á að ef maður væri að gefa og ætlast til að fá það tífalt eða meira til baka væri gjöfin ekki gefin með hreinu hjarta, heldur af sjálfselsku einni saman.... og svo bætti ég við;

-ef ég ætti tíund launa mína afgangs um hver mánaðarmót væri ég vel sett félagi. Hvað með að bros getur dimmu eytt og í dagsljós breytt? Mér finnst ég nú ekkert vera spör á brosin mín sko...

-já Heiða en það er alls ekkert það sama!

-svo er talað um að tíminn sé það dýrmætast sem við eigum. Mér finnst ég alveg vera að gefa plenty af tíma mínum í einhverja, tíma sem ég gæti eytt í sjálfan mig sem dæmi. 

Já, það er samt ekki það sama. 

Þessi yndislegi maður stendur fast á sínu um að peningaframlag skuli það vera... 

Ég er alls ekkert nísk...mér finnst þetta bara svolítið skjóta skökku við.

Ætla að sofa á þessu í nótt...leyfi ykkur að fylgjast með ef ég verð einhvers vísari.

Eigið yndislegan mánudag - betri þriðjudag - bestan miðvikudag og á fimmtudag -vona ég að þið springið i loft upp -af einskærri hamingju! 

 

...alltaf sama helvítis frekjan!

Ég var að velta mannlífinu fyrir mér í gær. Það skein sól á himni í minni veröld. Af einhverri ástæðu var önnur hver kona sem mætti mér ófrísk. Ég get sagt í með fullri vissu, að flestar þeirra voru komnar á steypirinn. Átti viku eða fjórar eftir. Og auðvitað fór ég að reikna. Reiknaði það út að í júlí - ágúst í fyrra voru þær (vonandi allar) í eldheitum ástarleikum...eða rútínu; hann ofan á, hún undir "dóli" einhverju. Prump, búið og hrotur.

...ég? man það ekki...er haldin einhverjum allt öðrum kvilla en fortíðar-þráhyggju. Satt að segja, að ef ástarleikir voru einhverjir í mínu lífi, þá voru þeir ekki þess virði að muna. Þannig er það bara með fullri virðingu fyrir hlutaðeigendum.

Ég horfði á hverja konuna á fætur annarri, hver annari framstæðari -uppfullar af bjúg þarna sem þær sköguðu áfram, misþreyttar á því. Sumar voru svo heppnar að hafa maka sér við hlið sem þær studdust við. Aðrar ekki. Mér finnast alls ekkert allar vanfærar konur neitt ónáttúrulega fallegar...ekki frekar en öll börn. Ég segði það hreint út -sum ykkar hugsa það.

Seinna varð ég vitni að því í Hagkaup (þar sem allir íslendingar elska að versla) að ung móðir af erlendum uppruna stóð og gargaði á tveggja - þriggja ára gamalt barn;

-Farðu - farðu - farðu!!!

Krakkaræfllinn stóð þarna pínkulítill og hágrátandi. 

Mest langaði mig að berja hana og taka litla strákinn og kaupa handa honum ís. En ég lét mér nægja að stoppa og horfa á hana með vandlætingu þar til hún snáfaði á burt með barnið. Á veitingastað sem ég var seinna stödd á þennan sama dag, sátu þar vinkonur með litla stelpu á næsta borði við mig. Íslenskar vinkonur með hvítar strípur í hárinu og með svarta stríðsmálningu á augunum og "semelíusteina" í hárinu ásamt eyrnalokkum sem sátu á öxlunum.

-þú ert alltaf sama helvítis frekjan! Hættu þessu væli! Það er aldrei hægt að fara neitt mig þig krakki!

Upp hófst "augna-styrjöld"  upp á líf og dauða á milli mín og þeirra. Þær eru ákveðnar þessar íslensku. Þær snáfuðu ekkert. Þær héldu áfram viðteknum hætti. Góluðu einsog vitfyrringar að grátandi barninu. Og drápu mig með augunum þess á milli, á veitingastað þar sem íslendingum finnst best að borða.

Til að toppa daginn fór ég í tískuvöruverslun að kaupa kjól. Kunningakona mín og verslunarstjóri var að vinna. Hún er svaka flott pía. Hávaxinn og mjög grönn og þarna sem hún stóð við afgreiðsluborðið og var að afgreiða einhverjar dömur tók ég eftir því að hún var eitthvað framstæð.

-Ertu ófrsk? galaði ég yfir allt og alla....

-Nei...afhverju segirðu það?

-hmm, nú, sko...æi veit ekki þú...hmm...æi sorry 

-ég var bara að borða sko...

...eitthvað reyndi ég að klóra mig útúr vandræðum mínum en tókst ekki betur til en svo að ég hafði sjálfsagt eyðilagt fyrir henni daginn...

...minn var hvort eðer gott sem ónýtur. 

 

 

 

 

 

Elskar mig einhver?

Jæja sælt veri fólkið allir í stuðu með guði? elskar mig einhver þarna úti? sko málið er...hmmm ...ég er ekki kynskiptingur...ekki lesbía...ekkert slæm svona í sjálfu sér... ...ENN...

...þetta er spurning um að stinga hausnum ofan í sandinn...enginn sandur hér...eða fara í fyrra far; þ.e, neðanbeltisfærslunar mínar og gleyma þeim síðustu...svo er hugmynd að skella sér til Austuríkis á skíði....nú eða vera svolítið sneddý svona og auðmjúk... og BIRTA SVAR MARGRÉTAR FRÍMANNSDÓTTUR

En eitt er víst að ef ég gengi með hatt -þá myndi ég taka ofan fyrir dömunni. Tími ómögulega að rífa af mér hausinn fyrir hana...því það er ekkert smá útilátinn kostnaður sem liggur í viðhaldi á góðri húð minni .

Ég bað hana áður (sem sýnir hversu mikil manneskja ÉG ER SKO) ...hvort ég mætti birta svarið...um hæl kom;

-auðvitað máttu birta svarið, þú hefur ekki valdið mér neinum óþægindum. Ég er ánægð með að umræðan fór af stað.

Næsta skref? Ég bíð henni í kaffi og kleinu...

 

Sæl.

Fyrirgefðu hvað ég svara þér seint en ég lá í flensu. Ekki veit ég hvaðan þú hefur þessar upplýsingar. Það hefur ekki komið til tals að draga úr  AA starfsemi á Litla Hrauni. Þvert á móti er verið að ræða með hvaða hætti er hægt að auka hana og styrkja.

Það er ein heit máltíð sem kemur í fangelsið á dag. Vistmenn hér geta síðan lagt inn pönntun fyrir mat sem þeir útbúa sjálfir á kvöldin. Við lítum á það sem hluta af endurhæfingu. Þeir greiða ekki fyrir þennan mat hann er hluti af því sem fangelsið skaffar. Þeir einu sem greiða fyrir matinn eru þeir sem dveljast á tveim deildum þar sem þeir elda sjálfir,og það gengur vel. Varla þarf að taka fram að þeir fá peninga til innkaupa og halda bókhald yfir útgjöld. Þetta er tilraun sem hefur gefist það vela ð líklega fjölgar þeim deildum sem sjá alfarið um eldamennskuna..

 Konan er snillingur

Ég vil fá að xxxx....STRAX!

Ég myndi lýsa mér sem svona frekar "bráð-geri" týpu, finnst leiðinlegra en leiðinlegt að bíða. Fæ hugmyndir og oftar en ekki framkvæmi ég þær á punktinum. Sbr. þegar mig langaði í hvítt stofuborð um daginn og málning var engin til á heimilinu, nema lapþunnt piss...sem sé vatnsmálning. Ég átti hvítt stofuborð í um klukkustund eða þar til ég dröslaði borðinu í baðkarið....eftir að útséð var með að þetta væri nokkuð nálægt því að kallast góð hugmynd.

Ég sagði ykkur frá því um daginn að ég breytti stofunni minni á meðan strákurinn minn fór í bað...og fleiri svona hugdettur einfaldlega geri ég bara.  Misgóðar þó. Fyrir jólin yfirdekkti ég sófasettið mitt í stíl við jólatréð...sá hugmyndina fyrir mér í hugskotinu...og framkvæmdi...þegar ég var orðin leið á öskrandi hvítu sófasettinu...reif ég allt af og niður í ruslarennuna fór rándýrt efnið...

...stuttu seinna var dinglað. Það var Jón...

-Heiða mín, hversu oft á ég að þurfa að segja þér að þú hendir engu í ruslið nema þvi sem er í pokum...

-já en ég átti ekki nógu stóran poka...og vildi þetta út. Strax!

Hann sýndi mér engan skilning.

En það eru nú samt andstæður í mér. Til að mynda fékk jólatréið að liggja á hægri hliðinni fram undir afmælisdaginn minn sem er 15. feb...ég gekk með strákinn minn langt fram yfir á meðgöngunni (eða þar til ég var sett á stað) og á móti kom litla Sólin (dóttir) mín alltof fljótt í heiminn eða sex mánuði gengna. Ég hef ætlað að skúra hjá mér í 2 vikur og hef ekki fengið mér að ríða í X langan tíma. Mér er lofað flugeldasýningu þegar þar að kemur. Því er ég pollróleg hvað það varðar.

Sem starfsmaður ákveðins fyrirtækis þarf stundum að stíga á tærnar á mér. Samanber þegar ég vildi auglýsa starfsmönnum ætlaða árshátíð án þess að búið væri að ákveða stað og stund. Í gegnum minn starfsferill hef ég þó tileinkað mér; bæði sem stjórnandi og almennur starfsmaður að færa rök fyrir  breytingum í rekstri, væru þær á döfinni.......bæði fyrir mínum  yfir- sem og undirmönnum.

Með þetta að leiðarljósi og óþolinmæðis-faktúrinn í beinunum mínum....TILKYNNIST ÞAÐ HÉR MEÐ AÐ ÉG ER AÐ VERÐA AÐEINS PIRRUÐ HÉRNA.... er ekki enn búin að fá svör frá Margréti Frímanns. Búin að ítreka...en ekkert. Svo er ég haldin þessum andskota; sem er að gefast ekki svo auðveldlega upp.

Mér finnst ég alveg jafn merkileg og hver annar. Ég er fyllilega svaraverð. Ég borga að hluta til laun bæði hennar sem og annrra opinberra starfsmanna með sköttum mínum. Ég spurði einfaldrar "lokaðrar" spurninga sem svarast með einföldi jái- eða nei-i....bað ekki um rökstudd svör. Spurði ekki "opinna" spurninga sem kallar á eitthvað meira en þessi tvö smáorð. Hvernig? Hversvegna? Afhverju?

Mér er meira en lítið umhugað um framtíð þessara ógæfusömu manna, ekki síst þegar ég bendi á þessar tölulegu staðreyndir (7% fanga ná að fóta sig að afplánun lokinni) og þegar ég hugsa um framtíð barna minna tveggja...og öll litlu saklausu andlitin sem verða á vegi mínum...með tilliti til aukins ofbeldis og allskyns afbrota þá eflist ég þeirri von minni og trú að eitthvað mannbætandi verði gert fyrir konur og menn sem fara út af réttri braut.

Ég vil að tíminn til betrunar (sem er alltof skammur að mínu mati) verði tekin til betrunnar þessum mönnum, en ekki niðurrif sem leiðir aðeins til fjölgunnar fangelsa og aukinna tíðna sjálfsvíga innan veggja fangelsanna (mér sundlar við ástandinu). Miðað við núverandi fangelsisdóma lítur út fyrir að það verði að taka skólann; "hraðbraut" til fyrirmyndar hvað betrun varðar.

Ég vil -ég vil -ég vil....ég vil ýmislegt ...ég vil að Margrét svari mér og ég vil fá að xxxx! STRAX!

Góðar stundir

 

 

 

Finnst ykkur eitthvað skrítið að ég er einsog ég er?

Þetta er auðvitað bara algjör snilld. Var einmitt að hugsa um rétt í þessu að skutla mér í bað til að fá adrenalínið í hausnum til að virka á full swing...en nei þá kom þessi líka stóra snilldin!...og bað auðvitað í bland...

Þ.e.a.s. þessi frétt og baðkar samblandað og allt af stað; ég er forfallinn blogg-isti...en var svona hálfsköllótt í hausnum eftir sjónvarpsgláp kvöldsins...miðvikudagskvöld eru sannkölluð; pjöllukvöld á Skjá Einum. 

Ég gæti skrifað heilu ritsöfnin um andstyggð mína á and- og táfílu...og allar hugsanlega aðrar fílur fengju að fljóta með. Líka fílupúkar. Hef kynnst heilum bunka af þannig fyrirbærum.  Ég er ein til umsagnar um lyktina úr mínum munni, en get lofað ykkur og er með það stimplað á rassinum; Heiða bergur er og hefur aldei verið andfúl! og ekki lykta ég af skitafílu svo mikið er víst....stöku sinnum kjúklingalykt...svo sjaldan þó, að orðum er vart takandi.

Þegar ég opna munninn á morgnanna: blómailmur flæðir yfir allt og alla...þ.e.a.s. ef ég byrja ekki á að segja;

-Shit! ÉG svaf yfir mig! Hvað er klukkan? sem skeður auðvitað aldrei nú orðið...enda sef ég með kleinupoka á náttborðinu til að koma í veg fyrir morgunfílu....og andfílu. Og vakna einatt við klíp i rassinn ...úr draumalandinu mínu sem er einstakt notabene.

Annars er ég næstum viss um að ég er ólétt...draumfarirnar voru þvílíkar síðastliðna nótt að engin smokkur, pilla eða lykkja hefði haldið...í alvöru sko...brosti út undir eyru alveg þar til nú. Reif af mér brosið rétt fyrir fréttir og geymi það til morguns, fyrir aðra að njóta.

Maður verður svo asskoti hrukkaður á þessum eilífðu brosgrettum ... þess til sönnurnar en ein kunningjakona mín sem aldrei stekkur bros á vör...hrukkulaus með öllu! En einsog gangstétt í framan, grá gugginn og boring.

En vá, ...þegar ég hugsa til baka um ákveðna einstaklinga þá er ljótt frá því að segja að ég minnist sumra eingöngu út af því hversu óbærilega andfúlir þeir voru. Ég er ekki að tala um tóbaksfílu...eitthvað mun djúpstæðara langt ofan í maga-pakka-dæmi! Þetta er svona fyrsta momentið sem geymist í minningarhrúgunni sem betur fer neðarlega, með klúðrinu.

Þessari frétt ber því að taka opnum örmum fyrir andfúla.

Ég man að bróðir minn sá elsti, notabene GULLFALLEGUR var að slá sér upp með dömu...sem var fín fyrir sínn snúð...nema fyrir þetta eitt; -hún var hrikalega andfúl! Sambandið hélt ekki...

Önnur var með einhverja einkennilega lykt á einhverjum allt öðrum stað en í munninum og gerði hann sér að leik sínum þegar sá gállinn var á honum, að stinga framan í mig puttunum og segja;

-finndu lyktina! Og ég er búin að margþvo mér um hendurnar!...síðan hló hann einsog motherfucker (kvikindið)...þetta var álíka andstyggilegur verknaður og sá sem hann gerði þegar ég var mun yngri;

Þá hélt hann mér niðri með kónguló dinglandi fyrir augum mínum...reif hverja löppina af (fætur) annarri...eða þar til hann fékk mig til að pissa i mig úr hræðslu...(hvar voru dýraverndunarsamtökin þá? eða barnavernd ef út í það er farið...)

...ég veit ekki hvort var verra, kóngulóin, lappalausa, dinglandi eða p-xxxxx satt að segja. Í dag brosi ég auðvitað að minningunni. Seinna sambandið hélt ekki heldur...

Að þessu ofansögðu finnst ykkur eitthvað skrítið að ég er einsog ég er? 

Es: Magga Frímanns er enn ekki búin að svara mér...en það kemur...ég er næstum því alveg viss... búin að ítreka sko...

Andremma: Sökudólgurinn fundinn