Laun fyrir að kúka í kassa

 

Að gefnu tilefni, skoðun mín á mismunun á td. listamannalaunum og stöðu þeirra sem minnst mega sín í þjóðfélaginu.

Ég hefði allt eins tekið biðlaun stjórnmálamanna sem dæmi, útgjaldaliður sem mætti alveg endurskoða að mínu mati.

Ég tek listamannalaunin og vek um leið athygli á bágum hag öryrkja og ellilífeyrisþega. Að mér standa listamenn - ég elska listamenn. Hafa það í huga.

Byrjum.

Sjáið þið kaldhæðnina fyrir það fyrsta og niðurlæginguna sem felst í orðaskrípinu: ListamannaLAUN versus öryrkjaBÆTUR – atvinnuleysisBÆTUR?

Persónulega hef ég aldrei heyrt minnst á nokkra listamenn sem fengu úthlutað listamannabótum í ár. Og aðra sem hefðu svo sannarlega átt það skilið, þekktir og afkastamiklir rithöfundar td.

Hinsvegar þekki ég til öryrkja sem hafa margir hverjir örkumlast við störf sín, misst útlimi jafnvel og enn aðrir geðheilsuna. Aðra fatlaða. Og að sjálfsögðu ellilífeyrisþega sem hafa unnið baki brotnu allt sitt líf baki brotnu við það að skapa fyrir þjóðarbúið og miðla okkur hinum af visku sinni og reynslu.

Þessir einstaklingar fá engin „verðlaun“ fyrir ómakið hvað þá umbun fyrir þá smán sem þeim er sýnd með því að kasta í þá klinki pr. mánaðarmót.

En mærir einstaklinga fyrir það eitt að kúka í kassa, öskra í „microphone“, henda málningarslettum á striga eða „semja“ ljóð sem enginn botnar í nema kannski þeir sjálfir, nánustu ættingjar og vinir. List er huglæg. Elli og að örkumlast ekki.

Hugsið þetta aðeins með mér.

Heiða Þórðar

Athafnakona

 

 

Ég er bara grillaður kjúklingur

Er það merki um manngæsku að "hugsa hlýlega" til þeirra sem eiga um sárt að binda?

Hvað finnst þér? Kveikja svo upp í arninum og kúldrast undir hlýju teppi einsog úfið, úldið stykki upp í sófa. Og bara hugsa, hugsa, hugsa...

...gera ekki neitt, hvorki meira né minna...eða alls ekki neitt, nema bara hugsa?

Mér persónulega er það til efs að það verði einhverjum að gagni...

Trúir einhver því virkilega að sá sem hugsað er hlýtt til, verði var við það?  Gróa sárin? Mettast sá hungraði?  Fær sá heimilislausi skjól? Er mannshugurinn svo magnaður að frostnar tær stikna og brenna?

Hvert og eitt okkar upplifir allt sitt nánasta umhverfi sem sinn eigin persónulega raunveruleika. Það er alveg á hreinu að sá sem hugsar fallega eða miður fallega til einhvers annars, finnur fyrir því í eigin skinni. 

Ekki sá sem hugsað er til.  

Er þá ekki bara skárra að loka augunum fyrir því sem er að gerast í kringum okkur ef við ætlum okkur ekki að gera rassgat? Krækja saman höndum og vöðla saman fótum, fast og læsa á eftir sér?  Ef maður ætlar bara að h u g s a? Gildir þá einu hvort hugsunin er hlý, volg, köld eða frosin... það bara skiptir engu máli.

Það eru verkin sem tala.  

Ég á mér háleita drauma. Til góðra verka. Ein hugmynd var algjörlega steikt, sá fyrir mér, mig standandi upp á stól, á háum hælum - í g-streng að gefa útigangsmönnum kjötsúpu á jóladag. Svo gufaði þessi hugmynd upp einsog prumpubóla beint upp í loft og hvarf. Enda eru nærbuxur stórkostlega ofmetnar. Raunveruleikinn óþægilegur, rétt einsog blúnduband upp í rassgatið.

Það stingur mig í hjartastað að horfa upp á hversu eymdin er mikil í kringum mig og ekki síst raunveruleg og þá finn ég svo sannarlega fyrir vanmætti mínum. Ég nefnilega þekki það að vera svöng. Og kalt. Og ein. Aldrei einmana. Og hef staðið andspænis allskyns áskorunum sem lífið hefur boðið mér uppá, án aðstoðar frá nokkrum manni.

Ég á því mjög auðvelt með að setja mig í spor þeirra sem aðrir álíta sem eitthvert óþarfa "drasl". 

Stundum heltaka hugrenningar mínar hvor aðra um hvort einhverjum af þeim sé kalt á fótum og höndum. Þyrstir eða svangir. Velti fyrir mér hvort ég eigi að færa hinum eða þessum brennivín, súpu, bjór, sígarettur eða kók. Kannski blanda þessu öllu saman og umvefja allt draslið í pappír og vefja utan um rauða slaufu.

Mögulega til að friða eigin samvisku? “Afþví að ég hef það svo ofboðslega gott…” nei. 

Ég fer alltof oft á svona hugsunar-fyllerý. En stundum leyfi ég mér að dreyma. En ekki núna, þegar ég átta mig á því að flest fólk er sjálfmiðað og að drepast úr sjálfselsku. Allt mitt er mitt og allt það. 

Djók, ég er fyrir löngu búin að fatta það, hef reyndar alltaf vitað það, ég varð nefnilega kona sem barn. Núna er ég bara grillaður kjúklingur. Spes?

Hjartað mitt springur í tætlur ef ekki verður gerð búbót á úrræði fyrir útigangsmenn og allra þeirra sem minnst mega sín í þjóðfélaginu.

Springur!

Nágrannar mínir, útigangsfólkið mitt, er samofið raunveruleikanum og fyrir löngu orðnir hluti af hversdagsleikanum, en venjast ekki vel. Þá á ég við, stundum verð ég einfaldlega svo döpur yfir því hversu margir eiga um sárt að binda. Hversu aumt sem það nú er. Rómantískar hugleiðingar um að færa þeim bjór, brennivín og vindlinga fjúka út í veður og vind þegar ég verð heltekin að því hvort ég eigi að fylla sveppina með gráðosti eða ekki.

Hvort ég eigi að taka hárið upp eða hafa það slegið. Hvort ég hafi keypt nógu mikið af andskotans rjóma út á skyrið. Þetta er bilað!  

Hver er tilgangurinn með því að "hugsa" til þeirra sem eiga um sárt að binda og gera ekkert? Og hvernig bindur maður um sárt? Hvaða fíflalæti eru þetta eiginlega? Ég get ekki betur séð en að þetta sé hrokafull yfirlýsing um eigið ágæti þess er hugsar, blastar því í framhaldi á samskiptamiðlum, kengbogið með kryppu fyrir framan símann sinn, tölvuna eða bæði. Og einmitt, eru ekki að hugsa. Eru ekki einu sinni með meðvitund. 

Bilað!

Góðverk missa marks ef það er notað sem skiptimiði til að forða sér frá brennandi helvíti og inn í dúnmjúkt himnaríki. Það segir sig sjálft. Svo ég tali nú ekki um ef "það" er notað sem gæðastimpill á eigið rassgat í veikri von um að hljóta aðdáun frá öðrum...

Gera meira, lofa minna og já, tala minna og hlusta meira. Verum meðvituð um hvort annað og þá ekki síst þeirra sem minnst mega sín.   

Kærleikskveðjur til ykkar frá mér, með von um að þær flengi ykkur eitthvað áfram inn í komandi viku…

Er ekki öllum alveg örugglega heitt og hlýtt á fótunum? Allir saddir, graðir og sælir? Gott mál, þá þarf ég ekki að hafa áhyggjur af því.

Ást – Heiða Þórðar

Ég veit allavega um EINN sem ég myndi ALDREI kjósa yfir mig...

Ég er ekki í nokkrum vafa um hvaða einstaklinga ég ætla að kjósa til stjórnlagaþings, 

- alls sex stykki talsins og hefur það á engan hátt neitt með kynlíf að gera. 19 kassar standa ennþá auðir. 

Af þessum sex er aðeins ein dama; -sorry stelpur. 

Ég er heldur ekki í neinum vafa hverja ég ætla alls ekki og fyrir enga muni að kjósa.

Ég hitti einn frambjóðandann í Bónus fyrir örfáum dögum síðan. "Þekkt andlit".

Ég dröslaði þarna um í kælinum, með tvo tómata-ræfla í annarri og 120 kg. mömmuna (alla kengbogna þar sem bakið er fyrir löngu búið að gefast upp og komið í verkfall)...í hinni hendinni.

Ég var reitt og tætt, þreytt, móð og másandi; 

-fyrirgefðu, hvar fannstu poka, spyr ég eitt stykki bak... auðvitað afar kurteisislega. 

Viðkomandi snéri sér við,  leit á mig eldsnöggt með ríflega úldnum svip, muldraði einhverja óskiljanlega þvælu og nánast tróð pokalufsunni ofan í kok á mér, sem þakklætisvott fyrir ónæðið...

... ég horfði á eftir henni hissa, þegar hún strunsaði burt... og auðvitað hugsaði ég;

-vá, komin tími á þig kella mín, greinilega ekkert fengið að ríða nýlega!

Þegar ég svo fór yfir  listann yfir frambjóðendur til Stjórnlagaþings sem mér barst í gegnum bréfalúguna...

...var ég ekki lengi að strika stóran og feitan kross yfir andlitið á henni... 

Opið bréf til Davíðs Oddssonar "alltmuligman" ...

Heill og sæll minn kæri Davíð, núverandi ritstjóri.

Þú ert vondur og þú ert góður. Rétt einsog ég og allir hinir. Þú hefur logið, ég líka, staðið þig vel í starfi og ekki svo vel...einsog ég og restin.

Frammistaða þín á flugstöðinni forðum daga, jók á hrifninguna mína frekar en hitt. Liðaða hármakkinn er að gera alveg hellings hluti fyrir mig.  Þú ert góður penni, þó að mínu mati hafi smásöguritverk þitt (þetta eina sem ég hef lesið) ekki verið neitt sérlega gott stykki. Ég tel mig tildæmis betri þar ...

...en láttu ekki hugfallast; -suma hluti gerir þú miklu betur en ég. Betur en nokkur annar.

Svona eru okkur misskiptar gjafir guðs...minn kæri.

Þeir aðilar sem álíta þig megnugri en nokkuð annað lifandi kvikindi ...lifandi eða liðs...hafa sagt upp áskriftinni af Morgunblaðinu að auki hafa einhverjir flúið yfir í heim annarra bloggkerfa með skrífin sín. Misgóð skrif. Sumt eiginlega svo lélegt að smásögurnar þínar teljast til meistarastykkis í samanburði. Þessi gjörningur mun kallast að sýna samstöðu...í mínum huga kallast þetta múgæsingur, þar sem einn eltir annan og svo koll af kolli... og ber því við að gera svo, af hugsjóninni einni saman. 

Ég persónulega held að þú sért ekki svona mikið heljarmenni, sem sumir ætla. Mér hefur eiginlega alltaf fundist þú ponsupínu frábær, af einhverjum óútskýranlegum ástæðu eða hvötum, en þó alls ekki neinum annarlegum. 

Þú ert flottur leiðtogi og ekki finnst mér verra að það gustar af þér sem slíkum og einnig ertu með húmor að mínu skapi. Þú verður þó að fyrirgefa mér eitt; ég hef enganveginn meiri trú á þér en svo; að ég haldi að þú einn og sér í  mannlegum mætti hafir á einhvern hátt; haft með allt "klikkelsið" sem á þjóðina hafa dunið, að gera. Og önnur afrek sem á þig er borið. Finnst afkáralegt að heyra því haldið því fram. Bið þig því í öllum bænum að ofmetnast ekki ef þú heyrir slíkt... 

Því ef svo væri,  þá værir þú einfaldlega Guð almáttugur...og mér er til efs að guð kúki...

Einhverjir eru að velta fyrir sér flutningum frá blogginu, aðrir hafa í hótunum að segja upp vistinni. Skiptir engu máli í enda dags hvort einhverjir fari. Fréttir moggans eru ekki lesnir útfrá blogginu, svo mikið er víst. Það er frekar akkur að vera hluti að þessu bloggkerfi, frekar en hitt. Það er ef fólk vill fá lestur á misgott krassið og krotið eða vettvang til að segja sínar skoðanir og/eða með innskotum á fréttir. Ég sit sem fastast. Enda finnst mér hundleiðinglegt að flytja. Hverjum finnst gaman að flytja?

Ég þarf nú svo sem ekkert að óska þér góðs gengis sérstaklega í starfi. Er nokk viss um að þér á eftir að vegna vel, án minna heillaóska. Er þó lukkuleg að vita af þér úti á meðal vinnandi manna.

Að lokum; þá fer ansi vel um mig hérna í þessum húsakynnum bloggsins. Svo rúmt til veggja og hátt til lofts. Alveg tímabært samt að taka til hendinni og fylla upp í nokkrar sprungur og fleygja út óþarfa drasli. Kannski mála einsog einn vegg og lofta vel út. Margmenni hefur hvort eðer aldrei átt neitt sérstaklega við mig...enda sakna ég einskis úr sambúðinni þó sumir hafi strokið. Nema ef vera skildi Jennýar og Heiðu ala skessu. Ég verð kyrr hvað sem tautar og raular...þ.a.e.s. ef þú fleygir mér ekki út ...

En það sem ég raun vildi sagt hafa; velkomin aftur. Hlakka til að fylgjast með þér í framtíðinni ...framtíð til heilla.

...er bók á leiðinni?....

Es; Ef einhver vill myrða mig fyrir þessi skrif, þá kýs ég helst að vera kæfð í svefni með mjúkum kodda. Dómar eru vægir á Íslandi...en gerið samt ráð fyrir um 7 ára fjarveru frá ástvinum og öðrum skildum. Heimilisfangið er í símaskránni....svefntíminn er óreglulegur.

Ást og kærleik sendi ég til eftirlifandi bloggvina minna. Þeir sem eru fluttir ...geta tekið sjálfir upp úr kössunum. Hinir sem eru á leiðinni, óska ég einfaldleg góðs gengis. Það er til siðs að læsa á eftir sér og ekki er verra að skila "herberginu" hreinu...

Tálaus eða ekki tálaus...

Ég hitti einn af fósturfeðrum mínum fyrir utan kjörstað síðast.  Þarna stóð hann, frekar boginn og skakkur en samt keikur og furðu hress undir sólinni, miðað við aðstæður. Enda ekki ástæða til annars, horfur voru á nýrri ríkisstjórn.  Hann lagði ríkulega áherslu á það við mig að ég kysi nú rétt og potaði puttanum til vinstri....og svo kom gamla tuggan; að ég léti smyrja bílinn minn reglulega. Með þessi heilræði í farteskinu,  lofaði hann mér botnlausri sælu og áhyggjulausri framtíð næsta árið. Ég gerði hvorugt.  Þ.e. ég hef enn ekki látið smyrja bílinn minn og ég kaus ekki "rétt". 

Eftir áralangt brölt hjá þessum manni við veikindi og svo löngu labbi um "kerfið" í framhaldi, krækti hann sér loks í heiðursnafnbótina 75% öryrki -til dauðadags með tilheyrandi "ívilnunum".

Nú skyldi fagnað! Hann keypti sér súkkulaði. Hann elskar súkkulaði.  Hann keypti sér sígarettur. Hann reykir mikið. 

Þegar þessi maður segir mér í síðustu viku, að það þurfi líklegast að skera af honum stóru tánna, glotti ég og segi;

-iss, piss...skítt með eina frigging tá! Betra er ein tá, en heill fótur!

Síðar komst ég aðþví að ef stóra táin er slitinn af og saumað er snyrtilega fyrir gatið, þá missirðu allt jafnvægisskyn.

Þegar sumt fólk kemst í ákveðnar stöður, fær ákveðið vald missir það einhverja snertingu við eigin  skynfæri. Allvega einhverja tilfinningu við raunveruleikann. Liðið dansar í einhverjum takti -sem er svo gjörsamlega laus við nokkurn samhljóm við upphafleg loforðin. 

Sárast svíða sviknu loforðin til þeirra sem minnst mega sín. Ástæðan .fyrir því að ég kaus ekki vinstri stjórn, hefur ekkert með það að gera að Steingrím skortir hár og að Jóhanna er ekki huggulegasta pían í bænum, enda er allir fallegir að mínu viti, bara misfallegir...

...ég get ekki einu sinni sagt og bent; -þetta er ástæðan fyrir því að ég kaus ekki "þetta" yfir mig...því í mínum villtustu draumum átti ég aldrei von á öllu þessu...og þetta er rétt byrjunin!

Eitt veit ég þó með vissu; tálaus eða ekki tálaus -með bílinn fastan í hlaði, bensínlausann...-so be it! ...ef fósturfaðir minn hefur ekki lengur efni á að kaupa sér súkkulaði fyrir örorkubæturnar,  þá er fokið í flest skjól.

Elska þig elskulegastur mundu að kjósa rétt næst...ég veit með vissu að ég gerði það

Skattahækkanir úr ríkisstjórn

Ósvífni dagsins; Sigurður G. Guðjónsson hefur ekki séð á mér brjóstin!

Maður hefur svo sem verið í þeirri aðstæðu að þurfa að slá sér lán í banka. Ég man þá tíð þegar ég sat pungsveitt (hefði ég verið með einn áfastann) fyrir framan útbústjóra,  á, í  og undir höndum og öllu hári. Óskapnaðurinn ég, var útlits og innvortis einsog verið væri að fara að hengja mig löturhægt upp í hæsta tind á sjálfum sautjánda júní, þegar ég stamaði einhverri þvælunni útúr mér og það afsakandi... Hjartað mitt hamaðist upp til enda heilahvelsins þar sem það staldraði við stundarkorn áður en það féll niður í litlu tána og rotaðist um stund. Á svona stundum var aðlaðandi tilhugsun að láta rífa  úr sér tvo endajaxla og alla botn-langana samtímis, ódeyfð, standandi á haus.  Bankastjórinn sat iðulega bumb-óttur svo mjög að það er mér til stórefins að hann hafi séð votta fyrir tippi, hefði honum nokkru sinni verið litið neðar, en niður á mig. Stundum fékk ég nei...stundum já. Svo fattaði ég þetta með að hver svo sem sæti andspænis mér, bankastjóri eða einhver annar; hann/hún eða það...var og er hvorki betri eða verri en ég. Taugin róaðist það mikið á minni að engu líkara var en að svitakirtlar og allar óstýrilátar taugar hefðu flogið rakleiðis veg veraldar. Reyndar aðeins lengra en það.  Athafnir einsog að taka lán, að skuldbreyta, slá sér víxil –framlengja, breyta og bæta  við á alla kanta reyndist svo mikill tittlingaskítur að ég held ég hafi ofmetnast. Ég nefnilega gekkst í ábyrgð fyrir bestu vinkonu mína. Til gamans má geta þess að skuldin féll á mig og svo harkalega að þegar ég fer í bankann minn í dag er nánast einsog búið sé að slíta síðustu stafina aftan að kennitölunni minni. Það er allt stopp. Augtillitið er langt í frá ástúðlegt. Áður fenginn kraftur; þ.e. að taka ekki afsvari hljóðalaust, heldur suða einsog óþekkur krakki þar til ég fékk mínu framgengt, einfaldlega hvarf þarna einhversstaðar á leiðinni.  Eftir að hafa gengið manna á milli í leit lausna úr vandræðunum með mínum frábæru röksemdarfærslum um úrlausn mála,  gafst ég upp. Þegar ég lít til baka, sé ég að samræður mínar og fundir við hitt og þetta kvikindið í öllum stigum bankakerfisins, gengu oftar en ekki út á  eintal við brjóstin á mér. Á mig var allavega ekki hlustað. Svo les ég frétt um Sigurð G. Guðjónsson og Sigurjón Þ. Árnason og ... og svei mér þá ef ég dáist ekki af manninum/mönnunum fyrir hámark ósvífninnar. Allavega ósvífni dagsins. Umræddur/ir er með hausinn svo svaðalega fastann í eigin rassi...að hann hefði ekki einu sinni tekið því hvað ég er með flott brjóst!!!    

Gleðilega páska

elsku vinir

Congrats! Það er komin helgi...

Mín skellti sér í miðbæ Reykjavíkur í gær.

Og hve vor æska er fögur...las ég einhversstaðar...og þegar ég hugsa til æskunnar... og ástarinnar ....er útkoman allt önnur en sú uppákoma sem ég varð vitni af...á horni Snorrabrautar og Laugavegs.

Ég sé fyrir mér fallegt sveitalandslag...ljóshærðan örlítið síðhærðan peyja...freknótta dömu í rósóttum sumarkjól sem sveiflast við fætur hennar... þau roðna bæði þegar hann stelur kossi á kinn...

...ég er greinilega og gjörsamlega úr öllum takti ...

Ég var semsé stopp þarna á rauðu ljósi uppúr hádegi...sem virtist loga að eilífu. Augun mín tóku nefnilega uppá því að rekast utan í par...og sama hvað ég reyndi að  hafa hemil á þeim og ýta þeim í aðra átt....sátu þau sem fastast.  Augun sko...

Miðað við útreiknaða sentrimetrafjölda og þyngd voru þau á að giska 13 ára.  Vinur þeirra stóð við hliðina á þeim með hendur í vösum. Klæðaburðurinn var risjóttur og rifinn, sambland af leðri, gallaefni og litskrúðu prjónaflækju einhverri. Keðjur hengu hér og þar og naglar stóðu út úr nefi. Rass stóð uppúr illa girtum buxum. Hárið stóð beint upp í lofti...og ég viðurkenni íslenska veðráttan hjálpaði þar til ásamt einhversskonar túperingu. Get ekki ýmindað mér að annað hafi staðið sökum ungs aldurs...

Og þau kysstust. Ég er ekki að tala um 2007 sleik hérnamegin. Nei það var sko tekið á því!  Svei mér þá ef ég sá ekki votta fyrir tungunni á honum ofan í maganum á henni...á meðan hélt hann um báðar rasskinnarnar á henni. Vinurinn stóð hjá á "hold" ... en potaði loks í kærastann sem var hnökraður og vöðlaður einhverveginn saman við skvísuna, þegar græni karlinn birtist og mál var komið að labba yfir...og kossinum lauk. Oj... það var akkúrat núll fallegt við þetta! Engin rómantík. Ég get ekki ýmindað mér að einhver hafi hugsað;

...en hve fögur er vor æska....

...ég hugsaði til Garðars sem kyssti konu sína til margra ára á kinnina við frystikistuna í Hagkaup ...með þeim afleiðingum að  kellan varð brjáluð og sló hann utan undir. Garðar vildi bara með þessu sýna konunni að hann elskaði hana í vottaviðurvist...hún var sármóðguð því að hennar mati hæfa kossar undir sæng með lokuð augun og ljósin slökkt. Kannski ástarjátningar líka...veit ekki.

En það sem mér finnst þegar kemur að kossum og ástaratlotum á almannafæri...

....er akkúrat algjört aukaatriði; því það er komin helgi og því ber að fagna! Congrats...við höfðum vikuna af...

KYSSUMST!!!!

 

Ást og kærleikur - lifandi eða dauðir...

Það er nú ekki oft sem mér leiðist...en í kvöld leiðist mér smá ...eiginlega er komin nótt...

...ég segi það og meina; -ef ég væri ekki í svona afspyrnu góðum félagsskap myndi ég hengja mig...

...ég er semsé ein með sjálfri mér...

Það er kreppa og það er skítakuldi og rok. So what?

Míns á nú samt rúmlega sléttan fimmara inn á kortinu sínu og hálfétið páskaegg og klink í buddunni...grindhoraðan kjúklingabónusræfil og epli.... Ekki veit ég hvað það kemur málinu við; en ég er að hugsa til ömmu. Siggu ömmu heitinnar. Hún var þvílíkt æði...kerlingarjálkurinn sá arna. Shitturinn hvað ég held að kerla yrði stolt af stelpunni sinni núna... ...nýútskrifaða skólastelpuna...með loforð um vinnu upp á vasann...ásamt fleiru....

Ég get ekki sagt að ég finni fyrir nærveru hennar, né get ég staðfest hvort hún svífi hér um reykjandi Winston í grænköflóttu pilsi með þvagleka og dömubindi um sig miðja, hóstandi úr sér lungu og lifur. En eitt veit ég ...það er hversu dýrmæt minningin um hana, er mér. 

Ég hef minnst á hana áður hér og geri það enn og aftur.  Í því tilliti finnst mér í lagi að nefna það að þegar maður er að minnast látinna ástvina er einsog manni beri að minnast þeirra með miklu meira en  tilhlýðilegri virðingu. Öllu heldur ofurvirðingu. Ljúga jafnvel og líma á viðkomandi einhverja bevítans vængi sem þeir kæra sig kollótta um. Hengja á þá blýþunga geislabauga á hangandi hausa. Ég skil ekki afhverju er ekki í lagi að segja hlutina einsog þeir voru...og eru.

Ég læt nú barasta ekki ræna mig því frelsinu og ætla að taka mér það bessaleyfi hér og nú. Stend og fell með hverju orði (sem mig grunar nú samt að verði ekki neitt mikið hvað þá merkilegt....).

Í sannleika sagt finnst mér nær að fólk tali við núlifendur einsog þeir minnast hinna dauðu. Segi hug sinn er kemur að ást og virðingu til þeirra sem eru þeim svo kærir... færi þeim þakkir og knús og kossa og kærleik þó ekki væri nema í krús. Líkt og dagurinn í dag væri sá síðasti.

En nei...við látum þá látnu njóta ástar okkar og virðingar... í minningargrein staðsettri í miðjum mogganum... ef vel tekst til....sér allur heimurinn hversu pennafær við sjálf erum og full af heimatilbúnum kærleik falin innan undir háfleygum orðum.

Þegar ég hugsa til  ömmu, verður mér óhjákvæmilega hugsað til pabba í leiðinni. Bevítans vitleysan sem manni dettur í hug á síðkvöldum sem þessum.

Þau létust með nokkra mánaða millibili, fyrst amma (sem ól mig upp að mestu) svo pabbalingurinn sem ekki einungis var yndislegur öðlingur heldur fyrirmyndar fylliraftur líka,  kannski var hann með líkþorn líka, þessi elska... Í öll árin var hann hjúpaður ævintýraljóma...karlinn var flottur.

Málið er að við erum hver og eitt okkar erum svo yndislega mannleg að það hálfa væri hellingur.  Hvort sem við erum lifandi eða dauð.  

Þegar ég kíki á minningargreinar þær er ég skrifaði sem virðingarvott við þau og í þvílíkri sjálfsvorkunn...verð ég kjánaleg í framan. Ég minntist á tvær blikandi stjörnur á himnum sem samnefnara fyrir þau tvö. Mörgum kvöldunum, mánuðum og árum,  eyddi ég einsog fáráður og mændi upp í himininn á stjörnunarnar tvær með tárvotar kinnar, líkt og ég væri sú eina í heiminum sem hafði orðið fyrir missi.... ég talaði jafnvel til þeirra sem voru mér hvað kærust í þessu lífi. Sem þau voru auðvitað.

Ég tilbað þau einsog guðina mína, ráðfærði mig við þau og treysti þeim fyrir allt og öllu og engu.  Þegar maður tilbiður þá látnu einsog ég í þessu tilfelli -gefur augaleið að maður veitir sínum nánustu í lifanda lífi minni athygli.

Ég er hætt þessu ...

Eftir á að hyggja hefði ég kosið að hafa sagt þeim það beint: það er stóð í greininni...því vissulega elskaði/elska ég þau af alhug og heilu hjarta.

Að ofansögðu bið ég ykkur vinsamlegst að skrifa um mig minningargrein....núna! 

Knús og kærleik ég sendi ykkur inn í rokrassanóttina ykkar ást og virðingu sendi ég á hvert ykkar...þó lifandi séuð...

Víst elskaði ég hann!

Það var fyrir um margt löngu síðan...

...ég var splunkuný á Facebook. Þar sem vinkonur mínar höfðu nefnt mig moldvörpu í gríni ( en þó með rentu) ákvað ég að slá til og fara á "date" með einum af vinunum eftir 70 plús bréf. Vera svolítið meira spontant en ég annars er. Komin tími til að sína sig og sjá aðra.

Þar sem gaurinn var vel menntaður, vel máli farinn og ekki síst vel skrifandi vissi ég sem var að gaurinn var ekki algjör vitleysingur...af myndum að dæma var hann bráðmyndarlegur...eiginlega sætur bara...

...ég fór.

Dagurinn var undirlagður af stefnumótinu og mörgþúsund hnútum í mallakút; -máta föt, skipta um föt, málning, hárgreiðsla og svo videre. Útkoman var í flottari kantinum eftir tilfæringar dagsins.

Ég mætti í kjól og mínum allra hæstu hælum og þegar hann tók á móti mér með skærasta brosinu sínu sem í höfðu að geyma þær gulustu tennur sem ég hef á ævi minni séð....og lýstu upp veitingastaðinn; langað mig til að hlaupa á brott. Allavega smeygja mér úr skónum. Ég hef svo sem ekkert á móti gula litnum í sjálfu sér, bara ekki á tönnum.  Ekki bætti úr skák að vegna smægðar mannsins lenti hann á milli brjósta minna þegar hann faðmaði mig að sér og hvíslaði (að þeim) -mmmm, góð lykt af þér.

Ég hugsaði með sjálfri mér; -iss piss Heiða... gefðu honum allavega smá sjens... þú hefur nú svo sem lent í ýmsu...

Ég settist við hlið hans, þar sem hann sat dolfallinn, sveittur og dásamaði mig meira en nokkur annar maður sem á vegi mínum hefur orðið fyrr og síðar. Mig langaði helst að ropa.

Umræðurnar þar sem hann hélt í hönd mína og sagði að sveittir lófar mínir væru undurmjúkir, urðu mér að óvörum þokkalega áhugaverðar og ég tók þátt í þeim. Ekki leið á löngu þar til ég gerði mér grein fyrir að hann sat á eintali vð sjálfan sig og hafði ekki nokkurn áhuga á því sem ég lagði  til málanna...eftir stutta stund sagði ég;

-hvað myndirðu gera einsog í mínu tilfelli? Þá meina ég ef þú værir ég; -ég veit að þú myndir byrja á að káfa á brjóstunum á þér.... en hvað svo....?

Ég hló því mér fannst ég mjööööööööööööööög fyndin. Hann hló ekki.

Áður en aðalrétturinn kom. Var hann byrjaður að strjúka fætur mínar með sínum undir borðinu. Ég var við það að springja en afþví ég er svo assssskoti kurteis hvæsti ég ....  ég öllu heldur nánast öskraði;

-djö sjálfur....er köttur hérna!!!!????

Þetta er í fyrsta og eina skiptið sem ég hef óskað eftir símtali sem fæli í sér tilkynningu um dauðsfall innan fjöskyldunnar.

Framtíð okkar saman var skipulögð af honum. Við vorum á leiðina í ræktina, saman. Tilboð barst yfir vatnsglasi um að ganga á logandi kolum saman og fleira lítt spennandi. Þegar ég skaut einhverju smáorði að einsog neeeeeeeei...var ég skotinn í kaf. Ég ákvað að þegja og taka út refsingu mína, maðurinn var jú að bjóða mér í mat. Maturinn bragðaðist hreint ekkert.

Í enda máltíðar gerði ég mér upp höfuðverk og magakvalir svo ógurlegar að ég varð fjólublá á rassinum. Ég þurfti að komast heim til mín í mínum grænum hvelli.

Herramaðurinn fylgdi mér að bílnum (að sjálfsögðu) og þegar ég ætlaði að kyssa hann á kinnina sem þakklætisvott fyrir ekki neitt,  dró hann mig að sér og það kom mér á óvart að maður svo stuttur í annan endann reyndist svo sterkur sem raun var.

Hann kippti mig að sér og tróð einu stykki tungu beint ofan í kok...og slefaði takk fyrir á andlitið á mér í leiðinni. Til gamans má geta þess að hann var með hundraðogtuttuguprósent standpínu.

...og svo hvíslaði hann í kveðjuskyni;

-ég er ekki í nærbuxum...

Ég fór heim BRJÁLUÐ!!!...út í sjálfa mig fyrst og fremst.

Um kvöldið kíkti ég á facebook...þá var hann komin í relationship...

Ég eyddi honum út í snarhasti...þrátt fyrir það bárust mér fleiri fleiri og mörg fleiri bréf...þar sem hann sagði mig ekki í neinum tengslum við eigin tilfinningar og ég væri í afneitun. Víst elskaði ég hann!

Ég er annars afar sæl moldvarpa.