Löngu farin inn í annan heim

27.4.2008 | 14:05

Ég hafði ekki séð hana í tvo mánuði. Hún var á flótta undan "kallinum". Þegar ég lagði hjá "búðinni", sá ég að hún gægðist undan einu horninu. Hún var búin að bíða þar í klukkustund...

...komdu - komdu, kallaði ég þarna úr faðmi sólarinnar á veröndinni.

-Nei komd'þú! hvæsti hún á móti...

...ég hoppaði einsog hægt er að hoppa á háum hælum til hennar.

-taktu pokann! skipaði hún

Ég sagði henni að setjast afturí það væri ekki hægt að opna farþegameginn.

-Heiða, þetta er ógeðslegur bíll...sagði hún um leið og hún settist afturí...hvað ertu að gera á þessum viðbjóði?

-svona, svona ....hann er nú ekki alveg svoooona slæmur...það er svaka fínt að keyra hann...sagði ég (einsog ég geri alltaf) um leið og ég stillti baksýnisspegillinn...og þá tók ég eftir því...

-hvað er að sjá þig?!!! þú ert eitthvað svo einkennileg til munnsins!

-ég var búin að segja þér að ég lét rífa allt úr neðri góm!

-Nei, hvur andskotinn!

-já, já Heiða mín það borgar sig að hlusta stundum... svo bætti hún við:

-ég ætla að fá mér góm...og það skal sko vera hvítasti gómurinn sem hægt er að hugsa sér! Líka uppi...

-púff.......ég horfði á hana og hugsaði og fann hversu mikið ég elskaði hana útaf lífinu...en þetta var svolítið nálægt geggjuðustu hugmyndinni sem hafði bankað upp á í hennar kolli. Ég virti hana fyrir mér og sá að bláu augabrúnirnar voru orðnar himinlifandi blárri...og mig langaði helst að myrða þá kerlingunnu sem hafði krassað þær á fallega andlitið hennar. Svo sá ég að líkami hennar og andlitið afmynduðust af bjúg vegna lyfjanotkunar...þ.e. meira en nokkru sinni fyrr...og þá langaði mig að myrða læknirninn hennar og allt hans aðstoðarfólk... rífa utan af þeim hvítu sloppana og tæta þá í mig...og ropa svo hressilega á eftir...en auðvitað geri ég ekkert af þessu.

Við héldum í Kringluna. Henni langaði í hvítar leggings með blúndu. Þegar við löbbuðum eftir ganginum tók ég eftir því að sumir störðu. Ég tók þá undir hendina hennar svona til að gulltryggja það að það færi ekki á milli mála að við værum saman.

Að við værum mæðgur. Heart

Fyrir utan bílinn reyndi hún svo að komast inn. Farþegameginn. Hún var strax búin að gleyma að hurðin var ekki opnanleg. Ég benti henni þar sem ég sat inn í bílnum að koma aftur í...hún stóð þarna með poka og veski og vinkaði á móti...skælbrosandi ...ég benti og hún vinkaði og vinkaði...og brosti og brosti.

Ég hugsaði; alveg er þetta merkilegt...hún er að vinka en samt er hún löngu farin....farin inn í allt annan heim...

...ohhh, hvað ég sakna hennar.

Flokkur: Bloggar | Breytt s.d. kl. 20:55 | Facebook